Vijf vragen aan Hospice de Liefde

In een hospice kun je terecht in de laatste fase van je leven, waar je in een huiselijke sfeer én met zorg en ondersteuning de dagen, weken of maanden voor het overlijden kunt doorbrengen.

De palliatieve zorg zoals we dat nu kennen, werd gestart door de Engelse arts en verpleegkundige Dame Cicely Saunders. In 1967 richtte zij in Zuid-Londen een speciale locatie op voor mensen die in het ziekenhuis opgegeven waren en die niet naar huis konden om daar te sterven. In Nederland opende in 1989 het eerste hospice zijn deuren. Hospice de Liefde is in 2020 geopend en is gevestigd in Rotterdam Zuidwijk.

"Er zijn drie soorten voorzieningen. Er zijn pailliatieve units in of bij een verpleeghuis, er zijn high-care hospices en er zijn bijna-thuis-huizen. Wij zijn een bijna-thuis-huis. Deze voorzieningen zijn voor mensen die ongeneeslijk ziek zijn en waarvan de huisarts of specialist inschat dat de levensverwachting kort is: van enkele dagen tot maximaal drie maanden.

In ons hospice werken twee parttime coördinatoren, een thuiszorgorganisatie en een groot team van vrijwiligers. Als mensen zich bij ons aanmelden, is een verwijzing van de specialist of de huisarts nodig, die verklaart dat er sprake is van een korte levensverwachting. Vervolgens kijken de coördinatoren samen met de wijkverpleegkundige van de thuiszorgorganisatie en de huisarts of we de ondersteuning kunnen bieden die iemand nodig heeft. Daarna kijken we wanneer een opname mogelijk is."

“Bij ons in het hospice is het een enorm gevarieerd. De jongste mensen zijn rond de dertig, de oudste tegen de honderd. Mensen komen vanuit huis of vanuit het ziekenhuis. Ze zijn ongeneeslijk ziek.

Tijdens het verblijf begeleiden wij de gast. Soms knapt iemand op, of stabiliseert de ziekte, dan is het hospice niet meer de geschikte plek.  Dan kijken wij samen met de gast en familie wat de volgende stap is. Soms gaat iemand dan naar huis of naar het verpleeghuis, soms wordt er verlenging aangevraagd."

"Dat is volledig afhankelijk van de persoon. In een hospice is dat anders dan in een zorginstelling . Het is een tijdelijk thuis voor ernstig zieke mensen. Voor de ene gast is er veel bezoek, sommigen gaan nog wel eens de deur uit. Anderen kunnen en willen niet veel meer. Dat verschilt per gast. Familie en vrienden zijn altijd welkom. Als een gast dit wil kan familie ook blijven eten of overnachten.

Een hospice is kleinschalig: we hebben zes gastenkamers  met ieder een eigen badkamer."

"Omdat het echt een thuisbasis is voor mensen. Als het thuis niet meer gaat is het eigenlijk een verlegde thuiszorg. Je bent op een andere plek maar je kan zoveel mogelijk je eigen leven met je eigen mensen om je heen leiden. Dat is voor de hele hospicebeweging kenmerkend. Zo veel mogelijk kwaliteit van leven in de laatste fase van je leven en zorg en ondersteuning waar het nodig is.

Hospicezorg draait op vrijwilligers, omdat we op een gelijkwaardig niveau hulp willen geven. Van mens tot mens."

"Het grootste gedeelte van de gasten overlijdt bij ons op een natuurlijke wijze, maar er zijn ook gasten die overlijden door middel van euthanasie. Het euthanasietraject loopt dan, zoals gewoonlijk, via de huisarts of een arts van het Expertisecentrum Euthanasie.

Als iemand wordt aangemeld voor ons hospice vragen wij altijd of de eigen huisarts de medische zorg voortzet in het hospice. Als dit niet kan, vragen wij een van de huisartsen waar wij mee samenwerken of zij ruimte hebben om de medische zorg over te nemen."

Sinds de moeders van zowel Hugo Borst als Adelheid Roosen stierven aan dementie, maken ze zich hard voor een menswaardige omgang met deze ziekte. In de series In de Leeuwenhoek (2018), Thuis op Zuid (2020) en Roosen & Borst (2022) werden Adelheid en Hugo meermaals geconfronteerd met pijnlijkheden en dilemma’s rondom het levenseinde bij mensen met dementie. In deze nieuwe serie onderzoeken Adelheid en Hugo hoe je je zo goed mogelijk kunt voorbereiden op de dood. Hoe weet je wat gezegd moet worden als het einde nadert? En wat is eigenlijk een 'goede dood'?