'De onbevangenheid van kinderen kan ons veel leren'

TikTokker Roeland Wendel was in het vorige seizoen van De Mensenbieb te leen als levend boek om te vertellen waarom ADHD geen belemmering, maar juist iets extra’s geeft. Een superkracht, noemt hij het. “Voor kinderen kan zoiets een enorme openbaring zijn," zegt hij nu als we hem spreken als presentator van het kinderprogramma.

“Omdat het bijdraagt aan normalisering in de maatschappij. En ik zie mijn ADHD namelijk helemaal niet als iets slechts, het geeft juist iets extra’s. Ik wil daarom focussen op de positieve kanten van ADHD, want veel mensen hebben er een negatieve associatie bij.

Open praten over ADHD, autisme, een andere stoornis of iets waar je last van hebt, zorgt ervoor dat het normaal en niet gek gevonden wordt. Dat is uiteindelijk enorm waardevol, omdat anderen die nog strugglen daar echt iets aan kunnen hebben.”

“Ik moet denken aan een jongetje met tics en dwanggedachten. Ik vond hem zo bijzonder, omdat hij heel open is over hoe hij daarmee omgaat. Hij vertelt ook wat hij tegenkomt in de klas en hoe klasgenootjes met hem omgaan. En dat zijn ook grappige dingen, daarmee haal je ook een beetje de angel eruit.

Er was ook een meisje, Suze, dat vertelde over haar overleden broertje. Hij is twee jaar geleden overleden en ze wilde graag met Nikkie de Jager (Nikkie Tutorials) in gesprek over rouw. Ze heeft het een plekje kunnen geven, maar is soms nog heel verdrietig en wil weten of dat blijft. Het broertje van Nikkie is ook overleden. Daarom vond ik dat zo’n bijzondere match. Vooral hoe Suze opleefde na dat gesprek, ze kwam er heel positief uit. Dat deed mij persoonlijk ook iets.

Mijn vader is overleden toen ik 17 jaar was en natuurlijk is dat niet te vergelijken, maar open praten over rouw, verlies en hoe je daarmee omgaat is voor mij ook waardevol. Ik heb echt even een traantje weggepinkt voordat ik weer verder kon."

“Ik kende de setting natuurlijk al als levend boek, maar eerlijk gezegd vond ik het de eerste drie dagen net zo spannend als de kinderen. Er wordt toch wat van je verwacht. Terwijl ik het eigenlijk ook allemaal spannend vind, al die camera's. Maar gelukkig ging het heel erg goed. En het journalistieke aspect van het programma vind ik heel erg leuk. Het werken met kinderen geeft dan net dat extra sausje.

Wij als volwassenen kunnen heel veel leren van kinderen. Die onbevangenheid die kinderen in hun wereld hebben, zouden wij vaker mogen behouden. Ik vind mijzelf pessimistischer geworden dan vroeger, dus ik ben daar zelf ook schuldig aan. Dit programma is daarom een enorme spiegel. We zien hoe kinderen denken, praten en doen en kunnen misschien bepaalde facetten aanzetten in ons huidige leven. Dat vind ik wel heel interessant en het relativeert ook een beetje. Het is zo’n magisch programma, echt een cadeautje om te mogen presenteren.”

“Als ik naar huis fiets over de gracht in Utrecht en de zon schijnt, heerlijke muziek in mijn oren heb en ik zie allemaal vrolijke mensen langs het water. Ook verliefde mensen hand in hand, dat vind ik wel magisch en mooi om te zien. Voor mij zit magie in het hele leven en vooral ook in familiebanden. Ik ben bijvoorbeeld nu heel druk aan het klussen bij het huis van mijn moeder. Dat huis wordt met de hele familie tegelijkertijd verbouwd en verhuisd. Het huis dat ze verlaat, daar gaat mijn zus wonen. Ik ben het jongste broertje, maar we staan echt allemaal voor elkaar klaar.

Eigenlijk hebben we hele goede banden met beide kanten van de familie, zowel aan de kant van mijn vader en van mijn moeder. We zijn heel hecht geworden met elkaar. En dat is voor ons heel bijzonder, want dat is niet per se vanzelfsprekend.”

“Ik ben mijn hele leven al een ruimtenerd. Ik zet rustig om drie uur ’s nachts een wekker om een raket de lucht in te zien gaan. Dus ik had heel graag een astronautenboek willen lenen. De mannen van Apollo, Neil Armstrong of Buzz Aldrin had ik wel dingen willen vragen. Die hebben gewoon op de maan gestaan en één andere planeet gezien. Of ik zou een boek willen lezen dat nog helemaal niet bestaat: hoe het zou zijn om op Mars te mogen wonen.

En het is een ambitie waarvan ik weet dat het nooit in vervulling zal gaan. Er zijn zoveel eisen waaraan je moet voldoen, alleen al je fysieke conditie. Maar dromen kan altijd. Er kan heel veel gebeuren in het leven, want misschien is ruimtereizen over tien jaar wel doodnormaal.”

“Kindertelevisie heeft wel echt mijn hart gestolen. Ik vind dat onwijs leuk om te doen, dus ik hoop dat ik bij Zapp nog wat andere dingen mag gaan verwezenlijken. Tegelijkertijd houd ik ook van harde journalistiek, zo ben ik al een hele lange tijd bezig met een documentaire-podcast over een verhaal dat mijn opa ooit vertelde. Hij komt uit een behoorlijk gelovig dorp aan de kust waar in 1915 een schip de zee op is gegaan. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is dat schip met drie bemanningsleden minder teruggevonden, maar de mannen die nog wel aan boord zaten waren allemaal psychotisch. Heel wat jaren is het in de doofpot gestopt. Dat verhaal ben ik nu langzaam een beetje aan het oprakelen in een zesdelige podcastserie, die er hopelijk over een jaar eindelijk zal zijn.

Ik zie mijzelf dus vooral bezig in de mediawereld. Ik ben een duizendpoot en kan de focus niet op één ding houden. Dan heb ik het gevoel dingen over boord te gooien die ik eigenlijk wel zou willen doen. Voor de balans hoop ik dan het liefste één keer per jaar een uitstapje te kunnen maken van een maand of twee in de bergen. Dat is mijn doel, want daar ben ik het liefst.”

“Er is wel een boek dat heeft bijgedragen aan mijn carrière tot nu toe. De Slag om de Gast van Rachel Franse. Zij was nieuwsredacteur bij onder andere Pauw & Witteman. Het boek gaat over haar ervaring achter de schermen van zo'n dagelijkse talkshow. Er zitten ook veel universele anekdotes in over hoe hard werken kan lonen, maar ook juist heel erg niet. En hoe onbevredigend dat kan zijn, omdat er heel hard gewerkt wordt om iemand daar aan tafel te krijgen en dat het dan toch mislukt. En hoe je dan volgens met die frustratie moet omgaan.

Dat boek heb ik een paar zomers geleden in een ruk uitgelezen, het heeft me sindsdien zo in zijn greep gehouden, dat het me de juiste richting in heeft geduwd. Want niet heel lang na het uitlezen, ben ikzelf aan de slag gegaan in een assisterende rol op een talkshowredactie. En dat heeft veel voor mijn ontwikkeling betekend, want nu weet ik zeker dat ik daar ook onderdeel van wil zijn. Dat een boek daar nog voor kan zorgen in deze tijden.”

“Dat is puur geluk geweest. Ik ben al sinds mijn kindertijd bezig met het maken van video's, waardoor ik ooit ook bij een lokale omroep werkte. Op een gegeven moment komt daar dan YouTube, Instagram en TikTok bij, waarmee ik ben gaan experimenteren. En in het geval van TikTok is dat gewoon heel erg uit de hand gelopen.

Ik ben blij dat ik die ervaring al had, want dat ben ik verder gaan uitbouwen naar professionelere content. Dat is gelukt, maar vooral doordat ik lekker creatief aan het klooien was op mijn kamer."

“Blijf dicht bij jezelf. Het is een suf antwoord, maar wel waar. Probeer niemand na te doen, want dat werkt gewoon niet. En leer je doelgroep een beetje kennen. Ik maak bijvoorbeeld ook humoristische dingen, dat werkt gewoon goed. En zelf vind ik het vooral leuk om te maken, dus ik denk dat mijn enthousiasme wel meehelpt. Vind dus iets dat je zelf vooral leuk vindt en maak het niet zo belangrijk hoeveel mensen ernaar kijken.

Leuk dat je 100.000 mensen bereikt die uiteindelijk niets met je content of je boodschap doen, maar het is veel belangrijker om bijvoorbeeld 200 mensen te bereiken die er echt iets aan hebben wat jij doet. Er zit veel meer kracht in de impact van je boodschap en dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste.”