Zo dood als een Pier

Mo zat bij juf Tineke in de klas. Haar dood was echt een klap, binnen een week was ze dood. Mo vertelt hoe hij dat beleefde en vraagt zich af waarom er zoveel juffen doodgaan op school? En waaraan? En wat gebeurt er als je eigenlijk doodgaat? Op zoek naar antwoorden, zaait Mo samen met zijn klasgenoten in de schooltuin de eerste plantjes.

Terwijl Nienke haar nieuwe kittens laat zien, vertelt Anthony over het lot van zijn twee goudvissen. Minhs’ juf Pleun stierf aan een hartaanval en Mo vertelt wanneer hij te horen kreeg toen juf Tineke doodging. Terwijl het onkruid in de tuin gestaag doorgroeit, speculeren de kinderen over zielige en spectaculaire manieren van doodgaan. Voor Mo heeft de dood van zijn juf naast verdriet ook iets moois gebracht, zijn vriendschap met Anthony.

Natalie vertelt hoe ze haar hamster Dibbie stijf en koud aantrof in een hoekje van zijn kooi en hem een waardige begrafenis gaf. Samen met juf Erica haalt Mo herinneringen op aan de begrafenis van juf Tineke. In de tuin worden de eerste groenten geoogst; vreemde aardappelen, maïskolven en hete pepers verdwijnen in de schooltuintas. Mo wil liever begraven dan gecremeerd worden, maar niet iedereen is het daarmee eens.

Terwijl de kinderen afscheid nemen van de tuin, vraagt Minh zich af of er nog een leven is na de dood. En wat wordt je dan? Ze zou zelf wel een plastic zakje willen zijn. Mo vertelt dat hij gelooft in een paradijs en een hel, en ook Anthony is het daarmee eens, maar of je daar ook echt terecht komt? Dat kunnen alleen juf Tineke en Pleun vertellen, maar ja, die zijn dood, dus die kunnen het niet meer vertellen. Zou er net als voor hamsters een speciale plek zijn voor dode juffen?