Voor Adelheid Roosen
Door Hugo Borst
Het is geen wandelen.
Deuren zijn dicht
Je rammelt aan een klink.
Je dwaalt.
Waar ben je?
Het ruikt hier naar poep en plas
Volle luiers in een prullenbak
Je struikelt
Au godverdomme au au au. Je heup.
Nu zit je in een karretje
Loerende bloeddorstige mannen
Angstige vrouwen, sommige over hun toeren
Je moet naar de wc
Zuster druk. Broeder druk.
Laat het maar lopen, Adelheid. Het kan. Het mag.
Je hebt nu ook een luier.
Er kan vijf liter in.
Van harte.
Je wilde wonen in Dantes hel.
Je durfde all the way te gaan.
Ai. Verkeerde medicijnen. Je hebt een Delier.
Daar zit je. In een overvolle Filipijnse gevangenis
Waar ratten op je klimmen
Om je heen dieven, moordenaars, verkrachters
Dat is niet echt zo. Je beeldt je het slechts in.
Maar onwaar is ook waar. Want het is wat jij ervaart.
Dantes hel dubbele punt
zwijgende, kwijlende, weeklagende ouwelui.
Het zijn je lotgenoten.
Zombies.
Sommige grijnzen, maar het zijn gekken. Geworden.
Vroeger waren het lieve moeders, nuttige administratief medewerkers en er zit een oud voetbalprof tussen die goed kon koppen.
Je kan ze ruiken. Ze stinken.
Dit is het slagveld van de Eerste Wereldoorlog dat Louis-Ferdinand Céline beschreef.
Hier wacht men op verlossing, het genadeschot:
waar blijft de longontsteking, de hartaanval?
Je kan het woord waardigheid niet meer spellen
Je weet niet meer wat letters zijn.
Niets dringt door.
Er is alleen het moment. Het moment is Ledigheid. Het moment is Angst.
Het moment is Desoriëntatie.
In eten heb je geen trek
Maar ze proppen het in je mond, de lieverds die verzorgenden heten.
Het is hun job, voor de meesten hun passie.
Jou in leven houden, dat is het systeem.
Morgen komt je beste vriendin.
Jammer dat je haar niet meer herkent.
Zo komen er nog meer.
Getrouwen.
Je zus, een oud-leerling, je exen.
Ze strijken over je hand, geven je een knuffel.
Gemeend en vol compassie.
Want beter was je dood.
Je rollator daar.
Een hulpstuk onder een laag stof.
En jij? Je kwijlt. Je morst.
Weg kwijn je.
Ze wachten tot je in de foetushouding ligt.
En maar wachten op de fatale blaasontsteking of het infarct.
Wat jij voelt?
We weten het niet. Geen idee.
Wanneer houdt bewustzijn op?
Je geliefden zien het wel.
Dit is Dantes hel.
Het verpleeghuis.
Je had ervoor getekend.
Van harte, Adelheid.
Dat jij heel de reis mag maken!
Maar ik zou het je aan het einde willen vragen?
Om tien over twaalf.
Is het het waard geweest?
Adelheid! Je hoort me niet.
Je hart klopt nog, maar je bent al aan het rotten.
Je leefde te lang.
Veel te lang.
Je was een prachtig mens, maar je regisseerde je einde in al je nieuwsgierigheid en al je naïviteit helemaal verkeerd, meid.
Misschien troost het.
Je necrologie is prachtig.
NOS Journaal. Volkskrant. Het kan even duren, maar de dood komt je halen.
Je bent met je 31 kilo zo licht als een veertje.
Daar is je laatste ademtocht
Eindelijk
Het is 16 over 12.