Op kamers tijdens corona: 'Nu ben ik echt alleen'

Onder het genot van een bekertje chocolademelk zitten Sasha en Brechtje op een rood leren bankje in het VPRO-gebouw. "Waarom wilde jij eigenlijk uit huis," vraagt Sasha. Brechtje denkt na. "Voor mij was de voornaamste reden dat ik zin had om mijn eigen plekje te hebben, waar ik mijn eigen ding kan doen."

Dat was voor Sasha precies zo. Vanaf januari had ze in haar eentje gereisd en toen ze terugkwam wilde ze die vrijheid vasthouden. "Als je loskomt van iedereen in je vertrouwde omgeving, kom je erachter dat je het allemaal prima zelf kan. Ik wilde geen verantwoording meer afleggen aan mijn ouders. Dat werkte verstikkend. Dus toen ik hoorde dat er een kamer vrijkwam bij een vriendin, ben ik gelijk verhuisd."

Sasha's verhuizing was niet emotioneel. "Ik ben blijven wonen in de stad waar ik ben opgegroeid en mijn vrienden heb. Dat is echt een pluspunt. En mijn huisgenoten kwamen meteen buurten toen ik er woonde." 

Brechtje kijkt verbaasd. Zij vond het namelijk wel moeilijk om op kamers te gaan. Ze ging naar een hele andere stad en haar huisgenoten waren niet thuis toen zij in haar nieuwe stulpje trok. "Mijn familie had me geholpen met verhuizen. Toen ze weg waren en ik alleen in de kamer stond, dacht ik: 'Kut, nu ben ik echt alleen'. Het raakte me."

Brechtje heeft een hechte band met haar thuis en gezin. "Wat voelt meer als thuis," vraagt Sasha. "Bij mijn ouders," antwoordt Brechtje resoluut. Toen ze nog maar net op kamers zat, verhuisde een huisgenoot en haar vrienden zag ze ook nauwelijks omdat Brechtje naar een andere stad verhuisde. Deze situaties maakten het er niet makkelijker op om een nieuw sociaal leven op te bouwen. "En corona maakt het nog lastiger," vult Sasha aan. 

In de weekends gaat Brechtje naar huis. Doordeweeks zit ze op kamers, en dan voelt ze zich wel eens eenzaam. "Vorige week had mijn huisgenoot de hele week een excursie van school. Ze ging 's ochtends de deur uit en kwam 's avonds laat weer terug. Terwijl ik gewoon een serie aan het kijken was, knapte er ineens iets. De tranen begonnen te stromen. Ik snapte niet wat er gebeurde: waarom moet ik huilen? Ik wil helemaal niet verdrietig zijn! Maar ja, het is ook wel logisch, want ik ben gewend aan mensen om me heen."

Sasha voelt zich op kamers juist mínder eenzaam dan wanneer ze bij haar ouders zou wonen. "Ik wil met gelijkgestemden zijn, en mijn ouders hebben een andere kijk op sommige dingen." In deze semi-lockdown zoekt ze haar huisgenoten en vriend op om niet eenzaam te zijn. "Ik ga vaak bij mijn huisgenoot op de kamer zitten en mijn vriend en ik zijn vier dagen in de week bij elkaar. Ik word gek van de gedachte dat ik alleen op een kamer zou zitten!"

Sasha zoekt dus echt het contact op om zich niet eenzaam te voelen. "Vlucht je dan niet een beetje voor de eenzaamheid," vraagt Brechtje kritisch. "Ja, dat klopt wel een beetje... Ik denk dat geen mens zich eenzaam wil voelen. En dan heb ik het niet over 'alleen zijn', want als je alleen bent, voel je je niet per se leeg of verdrietig."

Sasha heeft zeven huisgenoten, Brechtje twee. "Denk je dat het helpt als je meer huisgenoten hebt,” vraagt Brechtje. "Zeker, ik denk dat het veel scheelt," zegt Sasha. "Maar het belangrijkste is dat je aansluiting voelt. Een jongen in mijn huis had dit niet, dus was hij diep ongelukkig en eenzaam. Hij besloot te vertrekken en nu hebben we weer een nieuwe huisgenoot, die bewust haar studio inruilde voor een studentenhuis omdat zij zich eenzaam voelde." 

Nu meer maatregelen zijn aangekondigd, wordt het moeilijker om te kunnen gaan en staan waar je wil. "Zou je bij een tweede lockdown tijdelijk bij je ouders willen wonen," vraagt Sasha. Brechtje weet het niet. "Maar wat doet die gedachte met je," wil Sasha weten. "Ik denk niet per se: Oh, lekker naar huis. Maar ik denk ook niet: Kut, nu moet ik weer naar mijn ouders. Al met al denk ik dat ik wel liever bij mijn ouders zit dan helemaal alleen op een kamer. Maar dat hangt er ook vanaf wat mijn huisgenoten doen," zegt Brechtje.  

Afhankelijk van de situatie, voelen studenten zich eenzamer sinds de coronacrisis. Dat ziet ook studentenpsycholoog Annelies Aquarius. "Door het ontbreken van sociale activiteiten met familie en vrienden, of deelnemen aan teamsporten en fysiek colleges volgen, kunnen gevoelens van eenzaamheid versterken. Het is voor studenten die net op kamers zijn gaan wonen soms behoorlijk lastig om hun draai te vinden. Maar studenten die in een fijn studentenhuis wonen, met een goede onderlinge sfeer, of studenten die het fijn hebben bij hun familie thuis, voelen zich doorgaans goed gesteund."

"Stel, je gaat terug naar je ouders, zou dat voelen als falen," vraagt Sasha. Brechtje kijkt bedenkelijk. "Ik heb vorig jaar een tussenjaar gehad omdat ik veel stress had. Dat zag ik toen als falen, terwijl ik nu weet, dat dat niet zo is. Toen heb ik gewoon een stapje terug gedaan, zodat ik daarna weer vooruit kon. Met zelfstandig wonen is het net zo. Als het moet, zet ik een stap terug. Dus nee, ik zie dat niet als falen. Het is een grote ontdekkingsreis."