'Kinderen vragen wat volwassenen vaak schuwen'

Als bibliothecaris van De Mensenbieb helpt Quinty Misiedjan, online fenomeen Quinsding, kinderen met het vinden van het juiste boek. Vervolgens kunnen de kinderen onbeschaamd alles vragen aan mensen met wie ze normaal niet zo snel in aanraking komen. Onderwerpen als fatshaming, ADHD, scheiden en doodgaan worden besproken in De Mensenbieb en dat levert hele mooie gesprekken op.

“Er was een meisje, Imaney, die had vragen over body positivity en hoe ze zelfverzekerder kan zijn of worden. Op school zeggen kinderen dat ze sommige kledingstukken niet kan dragen, omdat ze daar te dik voor zou zijn. En zonder te spoilen: ik merkte dat het levende boek Keysha, bepaalde dingen zei die zo goed aankwamen. Dat zie je niet zo vaak zo dichtbij gebeuren, dus dat vond ik heel bijzonder.

Maar ook het gesprek met Jip over haar hersentumor was heel indrukwekkend. Dan vraagt de negenjarige Eva aan Jip (30), die weet dat ze doodgaat: ‘Waar ga je heen als je straks dood bent?’ En dan kijkt ze haar aan, zo van: ‘Ja, vertel maar.’ Dat is superpuur en natuurlijk best spannend.

Jip gelooft niet in een hemel of een god, maar wel dat alles op een bepaalde manier met elkaar in verbinding staat via de energieën in het universum. Eva is wel gelovig, maar toch kwamen ze tijdens het gesprek samen toch tot een soort consensus, zonder dat ze hetzelfde geloven. In Nederland komen we met zulke onderwerpen nog vaak tegenover elkaar te staan, terwijl je ook op zo'n hele mooie en pure manier, dichter tot elkaar kunt komen.”

“Ja, ik word echt meegenomen in de hoofden van kinderen. Ze leggen uit waarom bepaalde onderwerpen interessant voor hen zijn. Bijvoorbeeld Ian, die gescheiden ouders heeft en eigenlijk vooral jaloezie naar zijn stiefbroertjes en -zusjes voelt. Die uiteindelijke motivatie erachter vind ik er heel erg interessant. En dat maakt het ook zo’n sterk programma, omdat het vanuit de nieuwsgierigheid van een kind tot stand komt.

Als kind mag je veel meer vragen, het geeft meer vrijheid om onderwerpen te bespreken die je als  volwassenen tegenover elkaar niet zo snel zou bespreken. Of waar dan in ieder geval veel meer krampachtigheid bij komt kijken. In jeugdprogrammering is ook veel meer ruimte voor creativiteit, voor de gekkige dingetjes en de onvoorspelbaarheid. En dat vind ik heel erg leuk. Daarnaast vond ik televisie zelf ook echt heel interessant als kind, ik besef mij ook dat ik veel heb geleerd van televisie.”

“Dan zou ik Francine Oomen hebben gekozen, ik was helemaal gek van haar boeken. Ik had haar willen vragen hoe je fictieverhalen bedenkt en schrijft. Ik heb als kind zelfs een keer nét een meet and greet met haar misgelopen. Toen kon je door haar een boek laten signeren op de Tinadag. En dat is mij dus net niet gelukt. Verdrietiger kon je mij natuurlijk niet krijgen, ik was net twee minuten te laat. Dat was echt een traumatische dag.

Maar, het afgelopen jaar heb ik haar dan toch nog mogen ontmoeten tijdens het Noorderzon Festival in Groningen. Ik heb haar geïnterviewd over haar nieuwste Hoe Overleef Ik-boek. Als je dit die tienjarige Quinty had verteld… Nou je snapt, de cirkel was rond. En dat stond blijkbaar in de sterren geschreven.”

“Goh ja, we hebben met Sharon Dijksma, burgemeester van Utrecht de politiek gehad. Dat was overigens echt fantastisch. Spoiler: er gebeurt echt op een gegeven moment iets wat je niet voorziet en dat is helemaal geweldig. En ik denk dat er nog heel veel meer beroepen zijn die interessant zijn voor kinderen. Maar ook ziektes en aandoeningen, om te zorgen voor meer kennis en begrip.

En misschien een volwassene en een kind met beiden een totaal ander geloof tegenover elkaar. Wat meer uitersten van elkaar, zeg maar. Dat zijn wel de allerleukste gesprekken, want kinderen durven alles te vragen wat volwassenen vaak schuwen. En de levende boeken zijn zo open om er ook daadwerkelijk alles over te vertellen."

"Maar vooral met het afgelopen politieke jaar, denk ik dat mensen meer te weten moeten komen over vluchtelingen en geopolitiek. Hoe is het eigenlijk om gevlucht te zijn? En hoe is het om in een azc te leven? Ook kinderen zien het nieuws en dan lijken de verhalen ver weg, waardoor mensen die vluchten vreemd zijn. Terwijl de alleroudste opa's en oma's die we hebben in het land, zelf nog oorlog hebben meegemaakt.

Ik heb het gevoel dat we een beetje aan het vergeten zijn dat wij zelf in een hele flinke oorlog hebben gezeten en dat veel mensen moesten vluchten. Het is echt niet makkelijk om je hebben en houden achter te laten. Dat doe je niet omdat je dat leuk vindt, maar omdat het noodzakelijk is om te overleven. Dat is een mooi onderwerp om te bespreken, een gesprek tussen de oudere generatie en jongere generaties.”

“Belachelijk dat ik dit boek net pas heb gelezen, maar ja: De Alchemist van Paulo Coelho. Dat verhaal zit helemaal barstensvol levenslesjes. En ik vind het superinteressant hoe er in dat boek geen enkel geloof genoemd wordt, maar dat wel in het hele verhaal een soort verweven zit.

Dat komt dan weer overeen met dat mythische van Jip, het geloven in het universum en het doorzetten wanneer dingen lastig of moeilijk zijn. Daar zit voor mij ook heel veel in.”

“Ik denk dat dit voor veel mensen die iets proberen te bereiken, maar nog tegen dingen aanlopen waardoor het niet meteen lukt, best wel een lekker boek is. Ik had ook veelvuldig een aha-momentje, want het is gewoon universeel.

Een gedachte, een gebeurtenis of iets waar je tegenaan loopt kan heel erg voelen alsof jij de enige bent in de wereld die dat overkomt. En dan zie je dat ook nog eens geschreven staan in een boek. Terwijl dit boek miljoenen keren is uitgegeven, dus het is absoluut niet uniek. Helemaal niemand is uniek. Maar hoe lekker is het dat je jezelf er volledig in herkent en dan kunt denken: de rest van de wereld voelt dit ook.

Ook als YouTuber heb ik dit vaak ervaren. Iedereen denkt altijd op een unieke manier te reageren. En toch heb ik onder mijn video's met een miljoen views en duizenden comments, maar tien reacties die echt anders zijn. De rest is vrijwel hetzelfde. En ook als ik iets superspecifieks doe, is er altijd wel iemand die precies hetzelfde doet. Dat vind ik ook wel een heel prettig idee, er is dus altijd wel iemand zoals ik. Er is altijd iemand die hetzelfde heeft meegemaakt als ik, in grote lijnen dan.”

“Op de middelbare school was ik supergespannen over vrienden maken. Maar toen ik in de derde in een nieuwe klas terechtkwam, dacht ik: schijt, ik ga gewoon voor de volle honderd procent mijn nerdy zelf zijn en dan kijken ze maar of ze mij leuk vinden of niet. En toen bleek er een meisje in de klas te zitten met exact dezelfde interesses als ik, en een heel erg gelijke achtergrond als ik. Zij werd uiteindelijk mijn beste vriendin, die ik nu nog steeds heel dichtbij me heb. Zodra je volledig jezelf bent en kunt zijn, trek je als een magneet naar mensen toe die op je lijken.

En dat betekent niet meteen dat ze een soort kopie van je zijn, want mijn bestie is islamitisch en ik geloof zelf niet in een god. Dat is dus best een groot verschil, maar juist door de dingen die we wel gemeen hebben, kan ik haar ook vinden waarin we verschillend zijn. Op heel veel vlakken zijn we hetzelfde en die herkenning zorgt voor een fijne vriendschap op een gelijkwaardige manier.”