Zo ziet een eerste speeldag op de Parade eruit

Annica loopt naar de ingang van de Parade. Ze sleurt een grote, grijze koffer mee en een gekleurde tas, haar inboedel de komende maand. Alle festivaldagen waarop ze voorstellingen speelt, wisselen elkaar af, dus heeft ze maar twee dagen vrij. ‘Maar ik kijk daar wel naar uit,’ zegt Annica. ‘Ik vind het echt leuk. Ik ben wel zo’n junkie die denkt: lekker beuken!’

Eerst maar eens de koffer afgooien. Ze begeeft zich naar de backstage, waar een felgele caravan voor haar klaar staat; haar huis de komende maand. Ondertussen gaat Barnaby Savage, de rechterhand van Annica, op zoek naar de tent waar Annica zal spelen.

Barnaby werpt een blik op de plattegrond. ‘We moeten naar Deluxe,’ zegt hij. Het zit een beetje verstopt, maar de tent is goed herkenbaar door de grote letters. Deluxe ziet er nog wat gewoontjes uit, maar daar komt vandaag verandering in.

In de tent staan de ventilators al aan, maar echt koel zal het niet worden met een weersverwachting van 37 graden. Twee technici zijn al in de weer met geluid en licht.

Buiten begint Barnaby met het versieren van de tent. Ook Barbara Reijs is aanwezig, zakelijk producent bij Likeminds.

Ondanks dat Annica een solovoorstelling heeft gemaakt, is er dus wel een team bij betrokken. Barnaby met een allround  positie, Likeminds die begeleidt, een vormgever, iemand die de muziek heeft gemaakt, technici die meehelpen en meiden die de kassa willen bemannen op de Parade. ‘Zonder al die mensen kom je nergens.’

Annica komt aan bij de tent. Haar eerste taak vandaag: de tekst van de voorstelling “brabbelen”, zoals ze zelf zegt. Onder een boom, waar ze steeds wordt belaagd door insecten en vallende blaadjes, ratelt ze de tekst van de voorstelling achter elkaar.

‘…Ik zou het niet aanraden. Maar kijk, zolang jij het werk gewoon zo doet, dat de klanten gewoon betalen en niet klagen is er niks aan het handje. Maar je wilt gewoon geen gezeik met René en al helemaal niet met Walt, echt niet. Roy kan het allemaal zijn reet roesten, die laat gewoon de dames hun eigen zaken runnen…’

Ze hoeft maar één keer in haar script te kijken, en binnen een kwartier is ze klaar. ‘Gedaan!’ zegt ze met een glimlach.

In de tent overlegt Annica met Barbara over het decor, die bij deze voorstelling niet zo ingewikkeld is. Een groot wit doek schermt het achterste deel van de tent af. Iets daarvoor komt een gouden glittergordijn te hangen, en daarvoor een gouden kratje. Een kleine discobal maakt het decor af. ‘Dat is wel uniek aan deze solo, low-budgetter  dan dit kan het bijna niet,’ zegt Annica. ‘En dat vind ik juist heel cool.’

Ze bekijken waar het glittergordijn moet komen. ‘Ik heb er acht meegenomen,’ zegt Barbara. ‘Dus we hebben sowieso genoeg.’ Samen met een van de technici hangt Barbara een zwarte buis op, waar zometeen het gordijn aan kan hangen. Annica trekt vast haar schoenen aan die ze in de voorstelling gebruikt; witte sneakers met enorm dikke plateauzolen. Is ze nooit bang dat ze een misstap maakt en haar enkel breekt? ‘Jawel.’Op haar gouden kratje oefent Annica haar tekst en poses.

Niet veel later is het decor klaar.

Samen met een van de technici zit Annica buiten aan een tafel. ‘Nu gaat er in een heel kort moment kunst gemaakt worden,’ zegt ze lachend. Samen kijken ze naar de timing van de muziek. De cues moeten nog in het script worden gezet.

‘…Als ik heel diep inadem, kan die erbij…
…Wat ik wil is als ik dit doe, dat het lijkt alsof ik het inslik…’

Na amper een kwartier is het script doorgelopen en moet het team gauw door met de volgende klus, want er moet nog genoeg gebeuren voordat Annica kan spelen.

Tijd om het licht te programmeren. Annica staat op haar positie, en samen met de technici doorlopen ze verschillende overgangen en kleuren van het licht.

Annica: ‘Die vorige kleur was best wel hard, een beetje hoerenhuis. Dit mag iets meer “ondergaande zon zijn”, maar dan wel roze.’
Technicus: ‘Dus iets meer oranje/roze?’
Annica: ‘Nee, ik bedoel wel echt tussen neon en baby-roze in.’
Technicus: ‘Oké.’
Barnaby: ‘Lichtroze.’
Annica: ‘Lichtroze, dat is helderder. Dankjewel.’

Technische doorloop gehad, op naar de echte doorloop. Het team neemt een korte pauze. Buiten de tent is nu al een stuk koeler, in de tent is het nu al een graadje of veertig. 

De doorloop begint. Alles wordt van begin tot eind doorgenomen, en mogelijke problemen worden opgelost, en aanpassingen worden gemaakt. Het is ontzettend warm, dat kan gevolgen hebben voor de zender die Annica vanavond zal dragen. Want door zweet kan het signaal worden verstoord.

Misschien kunnen we een condoom erom heen doen, oppert iemand. ‘Wie heeft er een bij zich?’ Al gauw wordt een condoom uit iemands tas getoverd. Die ligt vast klaar, mocht het nodig zijn vanavond.

Tijdens de doorloop, aan het einde van de middag, wordt duidelijk dat het de eerste voorstelling om 18.00 uur niet door zal gaan. Er zijn geen kaarten verkocht. Logisch, want door de hitte is de Parade vrijwel leeg.

Maar het is geen ramp, zo heeft het team nog wat meer voorbereidingstijd. Het team maakt de tent vanbinnen publieksklaar, en de laatste hand wordt gelegd aan de buitenkant van de tent. Daar zit toch meer tijd in dan je zou denken.

Annica staat ook met een andere voorstelling op de Parade, met Collectief Poly Poly. ‘Het grote contrast met bijvoorbeeld het collectief, is dat je makkelijker een verdeling maakt. En als collectief de dingen draagt. Ik merk dat omdat je het solo doet, dat alle verantwoordelijkheid bij jezelf ligt. Maar dat is ook overzichtelijker.

‘Je komt op een punt dat je denkt: ik ben echt een ondernemer als artiest. Het is veel zelf doen.

‘Ik moet eerlijk zeggen dat ik het veel fijner had gevonden als ik minder hoefde te ondernemen. Dan kan ik me echt veel meer focussen op de kunst die ik maak en de boodschappen die ik wil communiceren.’

Nog snel een hapje eten, en dan hijst Annica zich in haar kostuum. Ze heeft nog een flinke klus: zichzelf opmaken. ‘Ik haat opmaken dus echt,’ zegt ze vanachter haar spiegeltje, aan een tafel naast de tent.

‘Ik vind het echt irritant om te doen, maar krijg het dus wel altijd voor elkaar om voorstellingen te spelen waarbij ik een plamuurlaag op moet. Wat doe ik mezelf aan?’

Ondertussen maken twee teamleden zich klaar om "parade te maken". Het is de bedoeling dat artiesten een half uur voor de voorstelling het terrein op gaan, om mensen over te halen naar hun voorstelling te komen.

Dat is ook het leuke aan de Parade, vindt Annica. ‘Je maakt direct contact met het publiek, en je vraagt gewoon: Zou je het tof vinden om bij mijn voorstelling te komen kijken? En dat je dan diegene daarna ziet zitten, of de volgende dag.’

De twee teamleden gaan vast het terrein op, Annica is nog druk aan het make-uppen. De nep wimpers krijgt ze niet mooi op haar ogen, die haalt ze er maar weer af.

Nadat de plamuurlaag op haar gezicht zit, kan de pruik op. ‘Daar is ze hoor,’ zegt Annica, die nu echt Butterfly  is, het personage uit de voorstelling. Snel rent ze het terrein op van de Parade. Ze heeft nog maar een kwartier om mensen aan te spreken.

‘Hallo, komen jullie ook zo kijken bij Burning Butterfly, over een kwartiertje?’

Nog maar tien minuten, dan is het eindelijk zover, en staat Annica op de planken. Ze haast zich terug over het terrein, snel de tent in. Nog maar vijf minuten. Daar krijgt ze de zender aan (zonder condoom), en twee minuten later stroomt het publiek binnen. Showtime.

Dertig minuten later stromen de mensen weer naar buiten. 

Tot en met maandag speelt ze Burning Butterfly, maar vandaag was waarschijnlijk wel de heftigste dag. ‘Alles is nog spannend,’ zegt Annica na afloop van de eerste voorstelling. ‘Maar na die eerste dag heb je alles een keer gedaan. Je moet een ‘schip’ met elkaar bouwen. Ook al speel ik het stuk, je gaat het toch met elkaar reilen en zeilen.’