Als je maar 30 cent per week uitgeeft aan boodschappen

We ontmoeten Marcel Goedhart in de witte partytent voor de deur van Buurtbuik, dat in 2014 werd opgezet onder de naam 'Huis van de wijk'. Hier koken ze driegangenmenu's voor 120 mensen. Hoewel dat as we speak nog niet gebeurt, omdat ze net zijn verhuisd naar deze locatie. De keuken is dus nog niet open. 

Zodra deze gereed is, mag iedereen weer aanschuiven voor een avondmaaltijd. Voor nu zijn ze tenten aan het opzetten, omdat het regent.  "Dan kunnen we tenminste schuilen," zegt Goedhart.

Tekst loopt verder na de foto

Terwijl we in de partytent wachten met zo'n vijftig mensen tot de deuren van Buurtbuik zich openen, vertelt Goedhart over zijn verleden. "Ik ben geboren in Suriname en op mijn zevende ben ik geadopteerd, omdat mijn biologische ouders weinig voor mij zorgden. Ik was liever op straat dan thuis, en deed zo'n beetje alles wat God verboden heeft."

Ondertussen kruipen we steeds dichter tegen elkaar aan in de partytent. Goedhart is onrustig, hij wil het liefst als eerste naar binnen om zijn tas met eten in ontvangst te nemen. Maar omdat het zolang duurt, steekt hij nog maar een sigaretje op.

Tekst loopt verder na de foto's

Nog even en dan mogen we naar binnen bij de Buurtbuik. Hier mag je voor tien cent een tas met eten komen halen. De tassen zijn gevuld met boodschappen, die zijn afgekeurd door verschillende supermarkten, horeca en groenteboeren. "Maar alle producten zijn nog goed hoor," zegt Goedhart, die drie keer per week langs gaat bij de Buurtbuik. "De houdbaarheidsdatum is nog niet eens verstreken, ze mogen het zelf alleen niet meer verkopen."

Buurtbuik strijdt tegen voedselverspilling en helpt buurtbewoners met weinig geld aan lekkere en gezonde maaltijden. "Zodra de keuken open gaat, ga ik weer aan het werk als kok," zegt Goedhart. "Dat heb ik altijd gedaan als vrijwilliger. Maar ik maak soms ook computers van mensen."

Ondertussen worden de deuren opengezet en mogen we naar binnen. Goedhart spurt naar binnen en zoekt een plekje om te zitten. Hij loopt op krukken, vanwege gescheurde kruisbanden.

Tekst loopt verder na de foto's

Eenmaal binnen worden we aangesproken door een andere bezoeker van Buurtbuik, die met ons in de rij is blijven staan. "Volgen jullie Marcel? Dat is een leuke, rustige jongen. Mag ik ook op de foto? Ik ben ook een leuke, rustige jongen."

Niet veel later vertelt Goedhart over zijn reputatie in de buurt. "Iedereen kent mij, ik word de dorpsgek van Zuid genoemd. Maar in positieve zin hoor. Ik maak altijd een praatje met mensen die ik tegenkom." 

Ondertussen delen vrijwilligers koekjes en taartjes uit 'om het wachten in de regen iets te verzachten'.

Tekst loopt verder na de foto's

Terwijl we kijken hoe de schaal met lekkers rondgaat, vertelt Goedhart verder over zijn jeugd. Hij voelt zich in de steek gelaten. "En dat gevoel begon al vroeg, omdat mijn biologische ouders mij hadden afgestaan."

Op zijn 26ste kwam hij met zijn adoptieouders naar Nederland. "Ik werd gek, ik voelde mij niet thuis en kwam al snel in de criminaliteit terecht. Ik ontkende dat ik hulp nodig had en gevoelens van eenzaamheid ervaarde.”

Vele gesprekken met psychologen en hulpverleners volgden, Goedhart vertelt dat hij stomme dingen deed om aandacht te krijgen. "Liegen, blowen en diefstal was dagelijkse kost." Het ging steeds slechter, hij raakte dakloos.

Tekst loopt verder na de foto's

De vrijwilligers van Buurtbuik vragen om stilte. Er wordt uitgelegd dat iedereen een nummertje heeft gekregen bij binnenkomst. Per tien worden de nummers opgeroepen om naar voren te komen en een tas met levensmiddelen in ontvangst te nemen. Goedhart heeft nummer 45, dus hij zit in de laatste groep die naar voren mag komen.

Dat geeft ons de tijd om nog wat door te kletsen. "Zeven jaar geleden kwam ik met HVO-Querido in contact, zij boden mij de kans om een nieuw leven op te bouwen met een zelfstandige woning via Housing first. Maar ik kon er niet aan wennen, een dak boven mijn hoofd. Het heeft drie weken geduurd voordat ik er voor het eerst wilde slapen, ik kon gewoon nog niet alleen zijn."

Het gaat inmiddels redelijk goed met hem. "Ik kan altijd bij HVO terecht voor een praatje, ik heb verder geen echte vrienden die ik vertrouw. Ik kan papa en mama wel altijd bellen, mijn adoptieouders die in Suriname wonen. Op het moment dat de telefoon wordt opgehangen, word ik overvallen door een gevoel van eenzaamheid. Maar ze komen wel elk jaar naar Nederland voor mijn verjaardag. Mijn adoptiebroer en -zus zie ik weinig.  Ze wonen wel in Nederland maar hebben hun eigen levens."

De tassen met levensmiddelen worden uitgedeeld, het gaat ineens vlot. De tassen zijn goedgevuld met diverse producten volgens de schijf van vijf. 

Tekst loopt verder na de foto's

Dan is Goedhart eindelijk aan de beurt om zijn tas met levensmiddelen op te halen. "Yes, de buit is weer binnen," juicht Goedhart, als hij naar buiten komt gelopen met zijn tas. "Van al dat wachten heb ik wel een beetje trek gekregen," laat hij weten.

Het regent nog steeds, dus we verplaatsen ons naar de snackbar op de hoek voor een vette hap. Goedhart bestelt een patatje oorlog, zijn begeleider rekent voor deze gelegenheid af. Terwijl we wachten, vertelt Goedhart over zijn eenzaamheid. "Het is niet makkelijk om ervoor uit te komen dat je eenzaam bent. Die erkenning heeft voor mij ook lang geduurd, maar erover praten helpt echt."

Tekst loopt verder na de foto

Goedhart moedigt mensen die eenzaam zijn aan om er eerlijk voor uit te komen. Dan kun je er iets aan proberen te doen. Een hond nemen bijvoorbeeld, zoals zijn psychiater hem aanraadde.

Goedhart heeft lange tijd een hond gehad. "Mijn hond moest helaas weg, hij was onhandelbaar geworden door de drukte van de stad. Hij verlangde naar een groene omgeving. Maar volgende week krijg ik een nieuwe hond, daar kijk ik heel erg naar uit. Lekker wandelen samen. Als het een meisje is, wordt de naam Chelsey en als het een jongen is, gaat hij Sjaakie heten."