In de serie In De Leeuwenhoek slaan Adelheid Roosen en Hugo Borst de handen ineen en kijken hun ogen uit in het bijzondere Rotterdamse verpleeghuis De Leeuwenhoek.

Adelheid Roosen en Hugo Borst – hun moeders werden dement - zijn grote alzheimerfans. In het Rotterdamse verpleeghuis De Leeuwenhoek kijken ze hun ogen uit. Vaak zijn ze ontroerd, soms verbaasd, ze schieten in de lach, voelen compassie en ze zijn ook weleens heel boos. Van de directeur van de Rotterdamse zorginstelling Humanitas mogen Adelheid en Hugo wekenlang overal bij zijn, Adelheid blijft zelfs nachtjes over in het turbulente verpleeghuis. Alles mag gefilmd, ook als er te weinig personeel staat en bewoners liefdevolle zorg en aandacht tekortkomen.
 
Of De Leeuwenhoek representatief is voor de staat van de verpleeghuiszorg in Nederland? Tja. Er gaat veel goed. Er gaat genoeg fout. Het doet er niet zo toe. Het kan gewoon beter. Maar dan moeten we in ieder geval wel begrijpen wat iemand die dement is zelf ervaart. Dat proberen Adelheid en Hugo nog beter te snappen.
 
In De Leeuwenhoek is een zoektocht van Adelheid Roosen en Hugo Borst naar hoe de zorg voor mensen met dementie beter en menselijker kan.

Tekst gaat verder onder afbeelding

afleveringen

Adelheid Roosen: 'We moeten met mensen met dementie gaan leven’

© Hans Pool / Human

Over In De Leeuwenhoek

Twee jaar gelden stond De Leeuwenhoek op de zwarte lijst van de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ). Nu niet meer. Of het veel beter gaat met het verpleeghuis aan de West-Kruiskade in Rotterdam? Eén ding staat vast: zodra je er binnenkomt voel je een sfeer van gezelligheid. Zo zou je dat overal in het land willen zien. Maar ook in dit huis spelen de problemen die je bijna overal ziet: personeelstekort, te veel administratie en dus te weinig tijd voor liefdevolle zorg en aandacht.

Bewoonster Wil den Exter sluit meteen vriendschap met Adelheid als ze binnenkomt, want ‘kind, wij hebben bij elkaar op school gezeten’. En als Wil dat zegt, dan is dat zo! Hugo helpt mevrouw Mac Intosh met de onvermijdelijke verhuizing van haar man naar De Leeuwenhoek, na 52 jaar huwelijk. Ze vieren Kaapverdiaans feest met vrijwilliger Monique en mens-erger-je-nieten met mevrouw Zegvaard. Ze helpen mantelzorger Muriël die dagelijks de kamer van haar moeder komt schoonmaken en zien hoe de 21-jarige verpleegkundige Esmee liefdevol een dansje maakt met meneer Haak. Intussen probeert manager Ellen orde op zaken te stellen, zonder het warme karakter van De Leeuwenhoek te verliezen.

Adelheid en Hugo nodigen mensen met heel specifieke kennis uit zoals filosoof en verpleeghuisarts Bert Keizer en wetenschapper Anne-Mei Thé. Wat is nou het allerbeste voor mensen met dementie? Hoe moeten we met hen omgaan? Hoe verzorgen en vermaken we hen? En moeten we het systeem dat we in Nederland hebben ontworpen niet drastisch veranderen, zo niet verlaten? De gesprekken met deskundigen vinden plaats op de gesloten afdeling zelf, tussen de bewoners. Die bemoeien zich er soms ook mee. Zo krijgt minister Hugo de Jonge adviezen van bewoonster Wil. Hij luistert.

Tekst gaat verder onder afbeelding

Hugo Borst: 'Leve de kleinschaligheid'

© Hans Pool / Human

‘Leve de kleinschaligheid,’ schreeuwt Hugo Borst ineens.
 
‘We moeten met mensen met dementie gaan leven', zegt Adelheid Roosen. ‘Wij, als de omgeving van de mensen met dementie, kunnen leren om over onze verlegenheid heen te stappen en werkelijk met hen in contact gaan. Want deze ziekte is ook een spiegel die iets zegt over ons handelen.’