Er zijn in verzorgingshuizen veel mensen die weg willen. ‘Sluit ze niet op’, zegt onderzoeker Carin Gaemers op het podium in Rotterdam. Samen met Hugo Borst schreef zij in 2016 het pamflet 'Scherp op ouderenzorg'. Gaemers: ‘Maak in plaats daarvan je omgeving zo dat ze niet meer weg willen.’
In de serie zagen we de eindeloze verveling van de bewoners. ‘Het grote niets’, zoals Hugo Borst het toen noemde. Bewoners worden veelal onrustig van het gevoel ‘opgesloten te zitten’ in een verpleeghuis, ook al is het voor hun eigen veiligheid en met de beste bedoelingen. ‘Dat je ook dingen mag doen die misschien niet zo verstandig zijn, dat hoort ook bij het mens-zijn”, beschouwt Christa Kompas, directeur van het Humanistisch Verbond.
Toch is dit voor mantelzorgers niet altijd makkelijk. In Rotterdam deelt een mantelzorgende dochter haar dilemma: 'Mijn moeder genoot altijd van het rijden in haar scootmobiel. Nu ze lijdt aan dementie, heb ik het sleuteltje ervan in beheer. Als mijn moeder zich opgesloten voelt dan is het enige wat ze wil: rijden. Het voelt dan niet goed om haar het sleuteltje te geven, maar ik geef het toch. Haar die laatste vrijheid ontnemen, dat wil ik niet. Het eerste dat ze doet als ze na zo’n ritje weer thuis komt, is mij opbellen. Het is een compromis waar we beiden mee kunnen leven.’
Tekst loopt door onder afbeelding