Eind jaren negentig werd Peter de Baan door HUMAN gevraagd of hij een idee had voor televisiedrama, voor een klein budget. Zijn eerste ingeving: improviseren. "Toen ik lesgaf op toneelscholen, vond ik dat heel leuk," zegt De Baan. Maar het idee leek hem zó simpel, dat hij het eigenlijk niet durfde in te dienen. "Als iemand mij een idee vraagt, moet het allure hebben. 'Jezus, hoe verzint die man dat.' Die categorie."
Maar toen hij na een eerste pitch bij HUMAN, toen nog Humanistische Omroep Stichting, naar huis fietste, dacht De Baan: Dit is bullshit. Ik moet dat simpele voorstellen. Alsnog diende hij het idee om te improviseren in, en HUMAN zag de waarde. "Toen zijn we het gaan proberen. Na de derde uitzending hadden we de vorm gevonden die we nu, twintig jaar later, nog steeds hebben."