Maud (24) heeft borstkanker: 'Ik vroeg direct aan de dokter: ga ik dood?'

Toen Maud het knobbeltje in haar borst liet onderzoeken, maakte ze zich niet druk. Ze dacht niet eens aan borstkanker. Dat is toch iets voor moeders en oma's? Totdat ze vijf minuten voordat ze de dokterskamer in liep en heel misselijk werd... Wat als het nou wél mis is?

De arts viel met de deur in huis. "Ik zag mijn moeder en vriend instorten toen de dokter vertelde dat ik borstkanker had. Zelf dacht ik alleen maar: ik ga dood. Eigenlijk durfde ik het de arts niet te vragen, maar ik wilde het wel weten. 'Ga ik dood?' vroeg ik. Hij antwoordde dat hij en zijn collega's er alles aan gingen doen om dat niet te laten gebeuren. 'Maar,' zei hij, 'het wordt wel zwaar.'"

Het ziekenhuis was vanwege de coronacrisis spookachtig leeg. "Zonder iets te zeggen, liepen we met z'n drieën hand in hand het ziekenhuis uit. Op de parkeerplaats belde ik gelijk familie en vrienden. Ga maar even zitten, zei ik aan de telefoon. Toen ik dat zei, wisten velen al dat ik slecht nieuws had."

"Die avond zaten al mijn vrienden en familieleden in de woonkamer om mij heen en hebben we maar een fles wijn opengetrokken. We probeerden ook wat te eten maar kregen niets weg. Ik vertelde iedereen dat ik twee tumoren had met kans op uitzaaiing. Het was een hele gekke avond, je hebt het alleen maar over jezelf en over ziek zijn. Iedereen was aan het huilen."

Sinds april is Maud in behandeling en zit ze wekelijks in het ziekenhuis. "Na de derde chemo werd er gezegd dat ik na zes chemo's schoon zou zijn. Na de zesde chemo gaf ik een feestje en ging ik er helemaal vanuit dat het goed kwam. Later deden ze weer onderzoek en zagen ze dat ik toch niet schoon was. Toen viel het kwartje. Shit, kanker doet echt wat 'ie wil. En dat is lastig. Ik ben een type dat alle touwtjes graag in handen heeft. Dat gaat nu niet, het is elke keer weer afwachten. En elke keer als je denkt: nu begrijp ik hoe het werkt, loopt het toch weer anders."

Omgaan met die onzekerheid is moeilijk voor Maud, alles gaat met ups en downs. "Chemo neemt je hele lichaam over, alles wordt anders. Op mijn slechtste dagen voelt het alsof mijn lichaam er wel is, maar mijn hoofd niet. Mijn gedachten voelen leeg, ik kan bijna niet denken, alsof ik niet besta. Het enige waar ik wel aan kan denken is: wat ben ik nou eigenlijk aan het doen? Heeft het allemaal nog wel zin?"

"Als je op mijn Instagram kijkt zie je wel dat ik een meisje ben dat veel bezig is met uiterlijk. Mijn kijk daarop is totaal veranderd door borstkanker. Toen ik jong was, was ik vaak onzeker over mijn lichaam. Vanaf begin twintig werd ik steeds zelfverzekerder.

"Nu heb ik het gevoel dat die onzekerheid van vroeger terugkomt, maar op een hele andere manier. Ik heb negentig procent van mijn haar verloren en heb geen wimpers en wenkbrauwen meer. Soms kijk ik 's ochtends in de spiegel en voel ik me heel onzeker. Dan zie ik net een kale naaktslak."

Even is het stil en dan begint ze heel hard te lachen. "Hahaha, zei ik nou naaktslak?" Ze probeert het gesprek te herpakken, maar tussen haar woorden door hoor je haar gniffelen.

Dan zegt ze heel serieus: "Waar slaat het eigenlijk op dat jonge meiden zo onzeker zijn over hun lijf? Hoe kon ik ooit zo onzeker zijn?"

Jaarlijks krijgen tien vrouwen onder de 25 jaar kanker. Maud heeft uitgerekend dat de kans dat je de loterij wint drie keer zo groot is dan dat je als jonge vrouw borstkanker krijgt. Kun je dat pech noemen?

"Tja, wat is pech? Ik zie pech maar als een verkeerde afslag nemen op de snelweg of naar de kapper gaan en niet blij te zijn met het eindresultaat. Dat je lijf op 23-jarige leeftijd kanker aanmaakt, is dat pech? Daar geloof ik niet in."

Door een afwijking in genen kun je een grotere kans hebben op kanker. Maud is onderzocht en daar is niks in gevonden. Toch gelooft ze dat er iets in haar lichaam mis is, waardoor de kanker is ontstaan. Dat kunnen artsen later nog ontdekken.

"Ik denk elke dag na over de dood. Veel mensen kunnen het gevoel van doodgaan toelaten in hun leven. Dat dacht ik ook lang: als ik doodga, dan is dat zo. Maar nu ben ik bang, ik wil nog helemaal niet stoppen met leven. Ik heb nog niks kunnen nalaten of volwassen dingen kunnen doen, zoals een huis kopen of kinderen krijgen."

Maud kijkt anders naar het leven dan haar leeftijdsgenoten. "Ik ben positief ingesteld. Eerst zag ik tegen het volwassen leventje op, nu kijk er juist naar uit. Opeens is normaal heel bijzonder. Het lijkt me heerlijk om te kunnen kibbelen over dingen die misgaan in je net gekochte huis en om thuis te komen en te zeuren over die stomme collega. Kleine dingen die bij het leven horen."

"Elke dag word ik wakker en denk ik: yes, ik mag weer. Ik heb mijn hele leven veel ups en downs gehad, maar ik ga nooit meer in een dieper dal komen dan dit. Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan."

Maud heeft binnenkort haar laatste chemotherapie. Daarna kunnen de artsen zien of ze helemaal schoon is. Als dat het geval is, ondergaat ze eind november de borstamputatie met directe reconstructie. Dat houdt in dat ze gaat slapen met haar eigen borsten en wakker wordt met nieuwe. De amputatie is nodig omdat de kans dat kanker terugkomt dan kleiner is. Na de operatie moet ze een paar weken revalideren. Na haar revalidatie, wordt ze nog bestraald. Welke stappen daarna nog gezet worden is niet in te schatten.

Maud speelt een van de hoofdrollen in de clip van het nieuwe Pink Ribbon-nummer 'Lifeline'.