2Doc: Wakker in een boze droom

Bij Ingrid, Vicky en Sabrina toont zich borstkanker in verschillende gedaanten. Ze gaan de ziekte met de moed der wanhoop, en soms ook met humor, te lijf. De vaak zware en pijnlijke behandelingen die zij ondergaan, zijn een tijdelijke etappe naar de gehoopte genezing die zo weer in ziekte om kan slaan. Zoals bij Vicky die voor de zoveelste keer slecht nieuws krijgt: “Ze zitten dus gewoon overal. Die rotjongens.”

Maar ook hun gevoel voor eigenwaarde staat op het spel. Ze voelen zich in hun vrouwelijkheid aangetast, beschadigd en onzeker.
Sabrina: “Heel eerlijk, Ik denk dat als je als vrouw geen borsten hebt je niet af bent. Mismaakt vind ik een groot woord. Maar ik denk wel dat het in de richting komt.”

De Latasters volgen de vrouwen gedurende anderhalf jaar, o.a. bij hun gesprekken met de oncoloog, professor Emiel Rutgers (Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis). Opvallend is zijn gedrevenheid en zijn geduld. Hij ziet het als een van zijn taken de angsten van zijn patiënten helpen te bezweren en hun balans in het leven te hervinden. Daarbij beschikt hij over humor zonder jolig te zijn.

Met veel inlevingsvermogen tonen de makers het verschil in de reacties van de vrouwen. De één voelt zich mismaakt door het verlies van een borst - “Een borstamputatie. Ik kan er niet over praten. Ik kan er niet naar kijken. Een vrouw hoort twee borsten te hebben.” - de ander vindt het sneuer voor haar man dan voor haarzelf. De één houdt emoties op afstand, de ander wordt meegesleurd door verdriet.

Waar halen de vrouwen hun veerkracht vandaan? Uitgerekend in deze periode waar de steun van dierbaren hard nodig is komen relaties onder spanning te staan. Veel aandacht van de makers gaat dan ook naar de omstandigheden thuis. Wat krijgen kinderen mee van de bedreigende situatie? Kan de partner zich inleven in de angst om een borst te verliezen?
Sabrina: “Soms red je het niet alleen. Maar hij praat wel goed hoor. Ik ben wel trots op hem daarin.”