Ruurd (18) wordt nooit meer beter

Ruurd belandt van de één op andere dag in een wereld van ziekenhuisbezoeken, biopten, puncties en operaties. Uit de biopten blijkt dat Ruurd kanker heeft. Bijna stoïcijns vertelt hij over wat er allemaal moest gebeuren: "Er moesten scans gemaakt worden, ik moest mensen zien en met mensen praten. Ook kreeg ik een soort kastje in mijn lijf gebouwd zodat de chemo toegediend kan worden. Ze deden ook nog een beenmergpunctie. Volgens mij had ik al drie operaties achter de rug voordat de chemo begon..."

Op het eerste oog slaan de chemo en bestraling goed aan. Als hij na een jaar uitbehandeld is, gaat hij op vakantie, maar daar krijgt hij opnieuw veel pijn. Dit keer zit het in zijn rug. "Een week later, met kerst, lag ik weer in het ziekenhuis. Dit keer met een verlamd onderlichaam."

Door de medicijnen die hij kreeg tegen de pijn, beleeft hij deze periode als in een roes. Herinneringen zijn daardoor vaag. Hij wordt geopereerd, wordt wakker met de angst dat hij nooit meer kan lopen en hoort van zijn oncoloog dat hij niet meer beter wordt. Hoe verwerk je zoiets? Ik vraag het hem. "Ik was erg verdrietig natuurlijk. En ehh... "

Hij wordt wat stilletjes.

Ik vraag hem wat dat precies betekent: nooit meer beter worden. Is er dan echt niets wat hem kan helpen? "Met de middelen die er nu zijn, kunnen ze me gewoon niet beter maken. Er zijn dus geen medicijnen die deze tumor in bedwang kunnen houden. Het is heel agressief."

Bij elkaar heeft Ruurd al 50 chemokuren gehad, van vijf verschillende chemo's. Hij zit nu aan zijn laatste chemo. Als de kanker zich ook voor deze resistent maakt, is het afgelopen. "Als ik chemo krijg, twaalf dagen achter elkaar, kan ik niet zoveel. Dan slaap ik vooral, of lig ik op de bank, komen er wat vrienden langs, om te praten en te gamen. Als ik klaar ben voel ik me na twee dagen wel weer helemaal fit, voor mijn doen dan."

Wil je nog wel leven als je alsmaar chemo krijgt en weet dat je nooit meer beter zal worden? "Het is niet fijn om chemo te krijgen, maar zonder kan ik helemaal niet leven. Het is niet altijd even makkelijk, zeker aan het einde van de kuur, maar ik kan nog steeds leuke dingen doen."

Hij leeft een beetje van dag tot dag en geniet het meest van de 'gewone dingetjes', zoals lange stukken fietsen op zijn driewieler, naar de sportschool gaan, rijlessen nemen en een weekend de hort op met zijn vrienden. Ruurds vrienden zijn belangrijk voor hem. Na de zomer zijn ze begonnen met hun studie en hebben ze minder tijd om langs te komen.

Hij staat niet per se stil bij de vraag waar hij in deze fase van zijn leven had gestaan als hij niet ziek was geweest. Hij vindt het gewoon fijn als hij de dingen kan doen die hij kán doen. "Ik heb het er ook niet echt over met mijn vrienden. Het is al zo lang hetzelfde en mijn situatie verandert toch niet door erover te praten. Bovendien is het niet zo'n gezellig onderwerp."

In het ziekenhuis hebben ze Ruurd gevraagd of hij wil stoppen met de chemo, maar dat wil hij absoluut niet. "Ja, nou ja... Dat is gewoon een gevoel. Ik wil gewoon niet stoppen."

Hij heeft ook geen behoefte aan bucketlist-achtige activiteiten, zoals skydiven (wat hij trouwens wel heeft gedaan). Hij geniet het meest van de 'normale dingetjes'. Dat maakt zijn verhaal nog aangrijpender, want aan de ene kant denk je: Wat een vechter, dat hij niet opgeeft! Aan de andere kant denk je ook: Maar waar doe je het allemaal nog voor als je weet dat er geen hoop is op genezing?

Na anderhalf uur zeg ik Ruurd gedag, wat ook gek voelt. Een beetje beduusd van zijn verhaal trek ik de deur achter me dicht en vraag me af wat ik in zo'n situatie zou doen. Ik bewonder hem en vind het inspirerend dat hij zo geniet van de 'kleine dingetjes' in het leven.

Daar zouden we misschien allemaal wat vaker stil bij moeten staan.