Stine heeft Claudia gevraagd het boek 'Ik ben ik ben ik ben' van Maggie O'Farrell te lezen. Daarin kijkt een vrouw op een bijzondere manier terug op haar leven, namelijk in 17 bijna-doodsmomenten. 'Je gaat in het leven zo vaak rakelings langs de dood.'
In de strandtent bij Wijk aan Zee volgt een gesprek over levenslust en levensbesef. 'Niet iedereen beseft dat het geen vanzelfsprekendheid is dat je bestaat.'
Over haar werk:
'Woede is een drijfveer. Ik heb daar lang wat ambivalent in gestaan omdat ik zo graag wil dat heel de wereld aardig is voor elkaar. En vooral ikzelf. Dus ik wil eigenlijk een beter mens zijn met alleen maar gelijkmatige, warme emoties. Maar dat bén ik helemaal niet!'
Over kritiek:
'Ik kan er goed mee omgaan, maar dat is wel door schade en schande gekomen. Als ik dat niet had geleerd zou ik mijn vak niet meer kunnen uitoefenen. En een fijne truc om met kritiek om te gaan: Er zijn mensen die mij helemaal niet trekken, maar van wie ik denk: O ja dat klopt. Want ik vind jou óók heel erg. En jij hoort mij ook stom te vinden.'
Over geluk:
'Als ik mijn memoires zou schrijven, zou dat gaan over 700 momenten dat ik wel had kunnen sterven van geluk. Dat je wakker wordt in een ziekenhuis en denkt: "Hé, ik leef wel." Dat is ook geluk.'