Samen

Hoe ga je om met een ongeneeslijke ziekte als parkinson in de wetenschap dat je langzaam zal wegkwijnen en nooit meer beter wordt? En omdat je als partners een ziekte samen krijgt is de vraag hoe je er samen mee omgaat. Wat voor invloed heeft de diagnose op je relatie?

Zelf zijn Kees en Carmen er, vijf jaar na de diagnose, nog steeds niet uit.

Carmen: "Hij denkt dat ik beter af ben zonder hem. Anderen zeggen dat ik meer mijn eigen leven moet leiden. Maar ik wil me geen weduwe voelen voor ik dat ben." 

Daarentegen wil ze wel zo goed mogelijk voorbereid zijn op wat komen gaat en wil ze het in dit stadium ook al over het verzorgingstehuis hebben. Kees: "Ik moet het op een afstand houden anders kan ik niet meer functioneren."

Op zoek naar een antwoord volgen ze een aantal parkinson-patiënten en hun partners.

Zoals Esther en haar man Raymond. De 42-jarige bollenkweekster was altijd heel positief, ook na de diagnose parkinson. Maar toen ze door een sportblessure een tijd niet kon lopen vond ze dat heel confronterend. Ze voelde zich kwetsbaar en afhankelijk. "Als dit de toekomst is dan word ik niet blij." En omdat Raymond moeilijk met de situatie overweg kon - "omdat het zo plotseling kwam" - vraagt Esther zich af hoeveel steun ze kan verwachten als ze in de toekomst blijvend afhankelijk is.

Ans is zeven jaar patiënt en samen met haar man Theo probeert ze er zo goed mogelijk mee om te gaan, maar het is vooral de onvoorspelbaarheid van de ziekte die het moeilijk maakt. Ans: “Die parkinson kruipt stiekem naar binnen en je weet niet waar en wat er gebeurt."

Michel en Corrie proberen zo veel mogelijk in het nu te leven en niet te ver vooruit te kijken. Corrie: “Ik weet wel wat de toekomst is en wat er allemaal kan gebeuren. Ze kunnen steeds minder. Alles gaat gewoon stoppen.”

Gepensioneerd huisarts Kees moet sinds het plotselinge overlijden van zijn vrouw twee jaar geleden in zijn eentje met de ziekte dealen. "Soms word ik enorm emotioneel om het feit dat ik alleen ben maar ook nog die verdomde ziekte erbij heb. Ik mis wat jullie hebben."

Carmen op haar beurt wou dat ze de kalmte had die Edith en Cor aan de dag leggen. Edith lijdt al veertien jaar aan parkinson en is inmiddels zeer hulpbehoevend. Toch geeft ze haar leven een 8: “Ik vind het moeilijk soms. En ja, dan is het zwaar. Maar er zijn nog zoveel lichtpuntjes.” Cor verzorgt zijn vrouw met een op het eerste gezicht bewonderenswaardige blijmoedigheid. Maar als ze door een val in het verzorgingshuis terechtkomt is hij nergens meer.

Samen is een Cobos Films productie in coproductie met Human. De film is tot stand gekomen met een een bijdrage van het NPO-fonds.