Eerst een kort lesje humanisme: in de zestiende en zeventiende eeuw waren er denkers als Erasmus, Coornhert en Spinoza die vonden dat je, ongeacht of je nu wel of niet in God gelooft, zélf verantwoordelijkheid draagt voor je leven. Daar heb je er maar één van, daar moet je het mee doen en daar moet je het beste van maken. Een mens moet zelf een moraal ontwikkelen die niet voortvloeit uit vrees voor God en zijn geboden, maar uit menselijke overtuigingen als zelfbeschikking, verantwoordelijkheid, inlevingsvermogen, verdraagzaamheid, rechtvaardigheid, ruimdenkendheid en openheid.
Dit gedachtegoed, dat humanisme werd genoemd, bereidde de weg voor de Verlichting in de achttiende eeuw met kernwaarden als vrijheid, gelijkheid en democratie.
Sapere aude zei Immanuel Kant: durf te denken. Het werd het adagium van de Verlichting en het humanisme. Minstens zo belangrijk voor het humanisme is ars vitiae, oftewel levenskunst: het streven naar een goed, mooi en zinvol leven, waarin je jezelf ontwikkelt en ontplooit. Bildung is daarbij sleutelwoord. Daar hebben we geen goed Nederlands woord voor, maar bildung is kort samengevat het proces van persoonlijkheidsvorming. Hoe word je een persoon met een eigen kijk op zichzelf en de wereld? Hoe ga je om met je eigen vrijheid en hoe verhoudt die zich tot de vrijheid van een ander? Hoe ontwikkel je je tot een kritische burger die een steentje bijdraagt aan een betere samenleving? Bildung is een levenslang proces dat geworteld zou moeten zijn in het onderwijs, maar ook de media hebben verantwoordelijkheid voor deze lifelong experience. Mediagebruik is immers na slapen en werken onze belangrijkste tijdsbesteding en het speelt een grote rol in hoe we vorm en zin geven aan ons leven.