Soms is liefde eeuwig

In het leven van dichtersechtpaar Leo (94) en Tineke Vroman (88) staan de Liefde, het Leven en de Dood centraal. Op de vraag naar de voorwaarde om samen zo gelukkig oud te worden hoeft Leo niet na te denken: “Liefde”.

Sinds eind vorige eeuw wonen Leo en Tineke Vroman in een moderne flat voor ouderen in Fort Worth, Texas, waar zij zich bezighouden met de dagelijkse dingen als een wandelingetje en het huishouden maar ook nog steeds met lange gesprekken en dichten.
Hun zeventigjarige liefdesgeschiedenis begint met een ontmoeting in Utrecht, waar hij biologie studeerde en zij medicijnen. Na hun verloving vlucht Leo, zoon van joodse ouders, direct na de inval van de Duitsers in 1940 naar Nederlands Indië. Tineke krijgt van haar ouders geen toestemming hem te vergezellen en blijft in Nederland. Zij wacht. Ze houden contact via brieven.
 
Vroman overleeft ternauwernood vier Japanse kampen. Na zijn bevrijding vestigt hij zich in New York en specialiseert zich als wetenschappelijk onderzoeker in bloedstollingsprocessen. Later zal een ontdekking van een hematologisch verschijnsel naar hem worden vernoemd (‘het Vroman-effect’).
In September 1947, bijna tien jaar na hun verloving, kan Tineke zich eindelijk bij hem voegen. Een dag na  haar aankomst met de Queen Mary zijn ze getrouwd.
 
In 1946 debuteert Vroman met Gedichten. Daarna publiceert hij bijna vijf dozijn bundels, romans en ander werk waarvoor hij vele prijzen ontvangt.
Vromans gedichten hebben een persoonlijke toon. Vaak gaan ze over zijn liefde voor Tineke en zijn dochters maar ook over zijn fascinatie voor biologische levensprocessen en de dood.
 
Na een lang leven samen, bereiden Leo en Tineke zich voor op het volgende afscheid. Beiden spreken er openhartig over. “…Ik stel mij voor: een grote urn voor mij, een kleine voor Tineke en een heel kleintje voor onze brieven…"