6 april

Het gaat de laatste dagen minder goed met mijn negentigjarige vader. Hij heeft last van zijn onderrug, een diagnose is niet gesteld. Deze dagen denk je snel aan van alles, en mijn hypochondrische aard heb ik niet van een vreemde.

Nu heeft mijn vader op zijn gezegende leeftijd vaker aan kwalen geleden. In normale tijden is het gezin dan altijd samen te brengen. Mijn vader woont in het Zuiden van Limburg en ik kan daar in dik twee uur zijn. Mijn broer is er nog sneller, alleen mijn zus heeft een ingrijpender reisschema. Zij woont in Thailand. Reizen is voor haar nu onmogelijk, en voor iedereen geldt: bezoek aan oudere mensen wordt afgeraden.

Hartverscheurend allemaal. Maar mijn vader is optimist en oude taaie tegelijk. Dus als ik hem voorstel om mijn nieuwe gewoonte van ‘zoomen’ en ‘groeps-skypen’ ook te benutten voor familieaangelegenheden, is zijn enthousiasme niet te stuiten. Mijn zus is vanuit Azië ook meteen van de partij. Ook in haar omgeving gelden de beperkingen, en wat nog erger is: boven het land hangt al weken een enorme smog van boeren die bossen verbranden.

De situatie van mijn vader bespreken we eerst, daarna kwalen in het algemeen, met speciale aandacht voor corona. Dan valt op dat mijn vader door zijn geringe mobiliteit minder moeite heeft met de beperkingen dan zijn kinderen en zijn kleinkinderen. Het grenzeloze leven heeft hij al eerder ingeruild voor de kleine geneugten. Met verve. Zelden iemand zo gelukzalig horen praten over boeken, films en lekker eten.

"Kon je nog wel pannenkoekenmeel krijgen in deze hamstertijd," vraag ik. "Pannenkoekenmeel," zegt mijn broer in het groepsgesprek. "Dat komt er bij pa niet in. Hij wil pannenkoeken van écht meel." Ik zie mijn vader stralen. Dat is nou het mooie van Skype.

"Van dat groepsgesprek ben ik behoorlijk opgeknapt," zegt hij als ik hem na de groepssessie nog even via een gewone telefoon bel. "Dat doen we met Pasen weer." Nu is het mijn beurt om te stralen. Puur corona-dividend.
Zoals ook het grotere besef voor de gevaren van reizen, dierhouderij en vleesconsumptie tor de bonuszijde van deze donkere periode behoren.

Tegelijkertijd hoor ik niet tot het groeiende leger weldenkenden dat het virus omarmt als een verlosser van onze zonden. Zaterdag door een psychiater in Trouw verwoord met: "Het is een gezonde correctie op onze megalomane levensstijl, een tik van de Schepper."

Dat klinkt onbarmhartig, op het randje van sociaal darwinisme. Lang geleden, in de zesde klas van de lagere school, tegenwoordig groep 8 van de basisschool, vroeg ‘meneer kapelaan’ – die had je toen – tijdens maatschappijleer aan mij waarom ik niet geloofde. Ik weet nog wat ik antwoordde: "Als er een goede god bestond, zou er geen oorlog in Vietnam zijn."

Dat vond ik bijna vijftig jaar geleden en zo denk ik er nog steeds over. Deze ‘Schepper’ zou een tik verdienen.