Laat ik het eerlijk bekennen. Toen Damiaan Denys twee weken geleden over het coronavirus sprak als tik van de Schepper, schrok ik. Zou de door Human zo geliefde psychiater het pad van Jort Kelder of dat van de neo-darwinisten hebben gekozen? Zou hij het virus een van God gezonden survival of the fittest vinden?
Ik had me in de vele sociale mediadiscussies die losbarstten kunnen mengen, maar daar vond ik mijn eigen standpunt te wankel voor. Veel binnenlands-politieke afwegingen van het kabinet begreep ik, niet de buitenlandse-politieke. De opstelling van Wopke Hoekstra inzake een Europees hulpprogramma aan zwaar getroffen landen als Spanje en Italië en de weigering om kinderen uit de Griekse kampen op te nemen, vervult me van schaamte.
In de persoonlijke sfeer zit ik ook tussen twee vuren: ik wil mijn 90-jarige vader beschermen maar ik gun ook mijn drie kinderen een perspectiefrijke toekomst.