Van de ene op de andere dag verdwenen ze: de kolenmijnen. Mijn opa werkte er, mijn vader en moeder, ze hebben elkaar daar zelfs ontmoet. Zonder de inmiddels zwaar verouderde industrie was ik er nooit geweest.
Ik was als kind in Limburg te jong om de mijnsluiting aan te voelen komen, veel volwassenen wel. Hun gedrag leek op dat van de gasten op het dek van de Titanic. Terwijl de voortekenen alarmerend waren, gingen ze bijvoorbeeld door om van de centrale stad in de mijnstreek, Heerlen, de winkelstad van de toekomst te maken.
Symbool daarvan is het glaspaleis Schunck dat met de mijnsluiting in aantocht zijn deuren nog opende voor kopers van exquise bontjassen en schoenen van krokodillenleder. Andere Tijden maakte er een prachtige uitzending over.