Vanavond zal premier Rutte in een persconferentie de eerste openingen in de antivirale beschermingswal aankondigen. Mijn vrouw verwacht dat ze weer snel les mag geven, zeker nu het zogenaamde outbreak management team zojuist heeft geadviseerd om basisscholen weer te openen. Ze kan niet wachten. Met kinderen 'zoom' je niet, met kinderen praat je. Zelf mag ik als lid van de eveneens cruciaal geachte beroepsgroep 'communicatie en media' nu al vrij bewegen, maar ik zal me zolang mogelijk gedeisd houden. Geen onnodig fysiek contact met de buitenwereld blijft het devies.
Tegelijkertijd broeit er iets. Er komt stoom van de ketel, je hoort alleen nog geen gefluit. Mijn oude vader weigert naar zijn geliefde Nieuwsuur te kijken zolang het over corona blijft gaan en ‘s avonds laat kijken mijn vrouw en ik minder praatprogramma’s en meer Netflix-series. In krant en journaal verschijnen meer berichten die niets met het virus te maken hebben, en tegelijkertijd verschijnen er meer kritische reconstructies inzake het crisismanagement van Nederland, van de Europese Unie en van de Wereldgezondheidsorganisatie WHO. Zo werkt de nieuwscyclus nu eenmaal als het eerste stof is neergedaald.
Tegelijkertijd ontspringen aan de meest originele geesten onder ons juist nu de verhalen die het hier en nu een kwartslag draaien. Zoals de waarneming van schrijver Erdal Balci dat de wereld sinds deze crisis vrouwelijker is geworden. Of aan een angstaanjagende parallel met de cholera-uitbraak in Hamburg ruim een eeuw geleden in The New York Review, met dank aan de dagboeklezer die dit verhaal heeft aangedragen.
Tekst gaat verder na afbeelding