Het virus heeft ook mij te pakken. Niet lichamelijk, want ik lijd niet aan de symptomen, wel aan de maatschappelijke gevolgen. Mijn leefwereld is veranderd, mijn werk is veranderd. Vrienden zie ik nu via schermen, familie zie ik via schermen. We Skypen, we appen. Mijn collega’s zie ik niet in Hilversum of Amsterdam maar via een scherm in mijn achtertuin. Dat klinkt aantrekkelijker dan het is. In normale tijden heb ik nooit last van hoofdpijn, nu ik dagelijks veel videovergader wel.
Zo zijn er meer worstelingen met de nieuwe tijd. Neem de anderhalve metergrens. Hoe gaan we de gasten van Het Filosofisch Kwintet tot een indringend gesprek brengen met al die loze ruimte?