'Menselijke waardigheid meer is dan wat men economisch produceert'

Maar liefst 91 procent van de aanwezigen bij de algemene ledenvergadering stemde voor zijn voorzitterschap van de raad van toezicht. Daarbij is Vliegenthart benoemd voor een termijn van vier jaar. De raad van toezicht controleert of HUMAN voldoet aan de visie, missie en maatschappelijke opdracht volgens de richtlijnen Governancecode Publieke Omroep.

Vliegenthart was lid van de Eerste Kamer voor de SP (2007-2014) en wethouder van Amsterdam (2014-2018) met onder meer armoede in zijn portefeuille. In 2009 promoveerde hij aan de VU. Sinds 2018 is Vliegenthart directeur van het Nibud (Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting).

"HUMAN speelt een belangrijke rol in het in kaart brengen van stemmen en geluiden die anders niet vaak gehoord worden. HUMAN doet dat op een mooie manier, vind ik. De omroep levert daarmee een bijdrage aan de emancipatie van mensen die we niet zo vaak zien. Dat vind ik van belangrijke waarde. Niet alleen voor het omroepbestel, maar ook voor onze samenleving. Het is een eer dat ik daar voorzitter van de raad van toezicht van mag zijn."

"Ik voel mij heel erg thuis bij het idee dat de menselijke waardigheid meer is dan wat iemand economisch produceert. Ieder mens is van waarde, al voordat de persoon iets doet. Ieder mens verdient het om verteld en gehoord te worden. Dat vind ik het mooie aan het humanistische gedachtegoed van HUMAN. De omroep probeert in beeld en geluid die boodschap naar voren te brengen."

"Wat ik met name heb gezien bij Schuldig is hoe krachtig televisie kan zijn. Ik zat in Schuldig als wethouder van Amsterdam, en was daardoor erg betrokken bij de serie. Zowel Schuldig als Klassen hebben wat gedaan in de samenleving. We praten nu bijvoorbeeld anders over schulden dan hoe we dat voor die serie deden. Dat komt niet alleen door die serie, die serie kwam natuurlijk ook in een bepaalde tijd. Maar de serie draagt ook bij aan een veranderende tijdgeest en het denken over schulden. Je kunt zoveel verschil maken met een goed gemaakte en gekozen documentaire.

Ik hoorde dat HUMAN op zoek was naar een nieuwe voorzitter van de raad van toezicht en iemand vroeg of dat niet bij mij paste. Toen ben ik daar over na gaan denken en heb ik gesolliciteerd."

"We leven in een tijdperk leven waarin meningen ontzettend belangrijk zijn. Meningen zijn misschien wel belangrijker geworden dan feiten. Mensen leven meer dan tevoren in hun eigen bubbel en komen alleen maar gelijkgestemden tegen. Daardoor vind ik het belangrijk dat er ook een omroep is die probeert een beeld van de gehele samenleving te geven. Niet alleen maar geredeneerd vanuit het eigen gelijk. Want we hebben genoeg omroepen die dat doen.

HUMAN durft voortdurend vragen te stellen over de stand van zaken en probeert te ontrafelen wat of wie er achter alles verborgen gaan en gaat. Dat vind ik heel belangrijk. Het is een verademing als je het vergelijkt met de manier waarop we heel vaak berichtgeving in media zien. HUMAN kan daarin een uniek geluid vertolken."

"Dan vind ik dat passen bij de goede traditie van HUMAN en hoop ik dat ze mij het voordeel van de twijfel geven."

"Ik heb een christelijke achtergrond, maar ik voel mij bijzonder thuis bij die stroming van het humanisme. HUMAN bevraagt de bestaande orde, geeft de menselijke waardigheid handen en voeten, gaat er niet van uit dat wat er nu gebeurt zomaar werkt en blijft kritisch.

Dat zie ik bij de programma's die HUMAN maakt. Een goed voorbeeld daarvan is het programma Klassen, wat aan de ene kant een prachtig verhaal is over hoe het in Amsterdam-Noord eraan toe gaat en over hoeveel kansen mensen hebben, maar tegelijkertijd heel kritisch is over de kansenongelijkheid. Dat vind ik het mooie van het humanisme zoals ik dat ken en waar ik mij echt bij thuis voel. HUMAN zet de menselijke waardigheid centraal, en kijkt daarmee ook naar wat in de samenleving nou voorkomt dat die menselijke waardigheid kan bloeien. Dat vind ik heel mooi."

"Ik raad De Onmisbaren: Een Ode aan mijn Sociale Klasse van Ron Meyer aan. Het boek gaat over mensen die onmisbaar zijn in onze samenleving. Het gaat bijvoorbeeld over vuilnisophalers, vakkenvullers of verpleegkundigen in het ziekenhuis. Mensen waarvan iedereen ervan uitgaat dat ze gewoon hun werk doen, mensen die wel altijd net iets minder betaald krijgen, een net iets onzekerder bestaan hebben en net iets harder moeten werken om zich te bewijzen. Ik vind het heel belangrijk dat die mensen worden gezien en gewaardeerd worden. Hun verhaal moet ook verteld worden en zij moeten ook een gezicht krijgen. 

Het boek sluit goed aan bij de serie Bezorgd. Daar gaat het bijvoorbeeld over Bram die 's ochtends de krant brengt, 's middags de post en 's avonds nog een pakketjesdienst runt. Die werkt dus kneiterhard, maar verdient eigenlijk voornamelijk onder het minimumloon. Het gaat over dat soort mensen. Het zijn mensen die onmisbaar zijn voor de samenleving, als we die een beetje draaiende willen houden, maar eigenlijk te weinig gezien worden.

Ik vind dat de schrijver, die ik nog ken als voorzitter van de SP toen ik wethouder was, op een goede manier beschrijft hoe hij dat zelf ervaart. Misschien vind ik zijn omschrijving nog mooier dan zijn politieke verhaal, omdat hij de mensen een gezicht geeft. Het gaat over heel veel vaders en moeders. Mensen die jarenlang heel hard gewerkt hebben en die als ze met pensioen gaan eigenlijk nog maar een paar jaar te leven hebben, omdat ze gewoon versleten zijn."