Inmiddels is de situatie te gevaarlijk geworden en zal Yol moeten verhuizen naar een verzorgingstehuis. Het vertrek valt haar zwaar. “Ik vind het niet fijn om mijn zelfstandigheid te verliezen, maar het kan niet anders. Ik denk wel dat ik in staat ben om nieuwe relaties aan te knopen. Hopelijk kan ik daarmee de teleurstelling opvangen dat ik niet meer op mezelf kan wonen.”
Voor de buren is het vertrek ook pijnlijk. Simeon: “Er zal een gat ontstaan in de straat als ze weggaat, maar we zullen haar blijven bezoeken.”
Simeon omschrijft de zorg door de buurt als een collectieve verantwoordelijkheid. “De mantelzorg die we als buurt hebben geboden, is door Yol zelf in gang gezet, omdat ze zoveel voor ons heeft gedaan. Ze was altijd een aangename vrouw, emotioneel heel intelligent. Als ik het moeilijk had met mijn bedrijf dan ging ik bij haar op de koffie en luisterde ze echt naar me. Er was veel wederzijds begrip.”
De hulpvaardigheid van haar buren, ontroert Yolanda: “Op de meest onmogelijke momenten hebben de buren me geholpen. Die wetenschap, dat er mensen om je heen zijn waar je altijd terecht kan, niet alleen om een soepje te brengen maar ook om je aandacht te geven, dat is een gevoel, daar kan niets tegenop.”