Deze twee tieners geven workshops aan hulpverleners

Na een suïcidepoging kwam Nicole terecht bij jeugdhulp, waar ze in een gesloten groep werd geplaatst. 'Na zes weken werd ik weer naar huis gestuurd terwijl er niks veranderd was. Na een dag thuis te zijn geweest, werd ik alweer opgenomen voor twee weken omdat ik een gevaar was voor mezelf. Vervolgens kwam ik terecht bij de dagbehandeling, maar ik was nog steeds suïcidaal en er lag een treinspoor naast de instelling. Dat was niet zo handig.' 

Nicole werd naar een open groep gestuurd, waar ze traumaverwerking kreeg. 'Het feit dat ik zó vaak naar huis ben gestuurd, terwijl ik niet geholpen was, vind ik gewoon echt niet kunnen.' vertelt ze geëmotioneerd. 'Het punt is dat ze niet naar me luisterden terwijl ik nog steeds een gevaar voor mezelf was. Van die situaties heb ik ook weer trauma’s opgelopen.'

Een ander verhaal is dat van Stephanie. Zij kwam in de jeugdhulpverlening terecht vanwege een verhoogd suïciderisico. 'Ik heb ook vaak meegemaakt dat er niet naar me werd geluisterd. Ze lieten me gewoon mijn gang gaan.'

Dat is dan ook precies waar deze twee meiden zich het meest aan ergeren; dat er niet werd geluisterd, terwijl dat zo belangrijk is. Ze wilden wel geholpen worden, maar het lukte gewoon niet.

Inmiddels hebben Nicole en Stephanie het heft in eigen hand genomen en geven ze workshops aan jeugdhulpverleners. Ze vertellen hoe zij de hulpverlening hebben ervaren en hopen hiermee meer begrip te creëren voor de clienten. 

Het doel van de workshops is dat er meer geluisterd wordt naar wat cliënten aangeven, zodat ze opener zijn en hulpverleners beter kunnen inspelen op de situatie. 'We willen de mensen die ons moeten helpen laten realiseren hoe ze te werk gaan en wat hierin verbeterd kan worden. Want ja, het kan anders!'

Daarnaast willen ze meer met ziekenhuizen en politie in gesprek gaan, omdat ook deze instanties regelmatig in aanraking komen met mensen met psychische problemen. Nicole: 'Ik kreeg een keer te horen dat de politie geen taxichauffeur is, toen ik een suïcidepoging probeerde te doen.' Ze voelde zich totaal onbegrepen.

Met hun verhaal willen Nicole en Stephanie meer bekendheid creëren over psychische gezondheid, omdat ze merken ze dat hier nog veel onwetendheid over is. 'De maatschappij vind het snel eng. Er ligt veel angst bij psychische stoornissen en die angst moet afgenomen worden, want wij zijn ook maar gewoon mensen.

"De meeste mensen aan wie ik vertelde dat ik borderline heb, negeerde het. Ze wilden het niet horen,' vertelt Stephanie.

Nicole herkent zich in dat verhaal. 'Het deed veel pijn, maar ik neem het hen niet kwalijk. Ze begrijpen psychische stoornissen niet. Als daar meer bekendheid over wordt gecreëerd, kunnen meer mensen het begrijpen, waardoor meer mensen voor elkaar klaar kunnen staan. Als je dan met problemen loopt, is het ook makkelijker om op iemand af te stappen voor hulp.'

Nicole en Stephanie hebben veel steun aan elkaar. 'Iedereen heeft iemand nodig om mee te praten. Doordat wij hetzelfde hebben meegemaakt, begrijpen we elkaar goed.'

Allebei hebben ze momenteel last van een kleine terugval, maar het gaat de goede kant op. De workshops geven kracht en energie. 'Maar ik doe het niet alleen om mijn eigen leven op de rit te krijgen, hoor. Ik doe het om veel meer levens te helpen,' aldus Nicole. 'We moeten hiermee doorgaan en niet opgeven.'

Nicole en Stephanie hebben een Young Impact Award gewonnen in de categorie Education. Dankzij de prijs krijgen Nicole en Stephanie nog meer energie om te doen wat ze al doen, namelijk: workshops geven aan jeugdhulpverleners. 

Het verhaal van Nicole en Stephanie wordt verteld op de Young Impact Celebration op 12 juni in Rotterdam. Tijdens de Celebration wordt aan één van de vijf winnaars van de awards de George Maduro Prijs uitgereikt. 

Deze onderscheiding is voor dé ultieme held die zich belangeloos voor de maatschappij inzet. De winnnaar wordt gekozen door de jongeren in de zaal.