"Mantelzorg speelt ook een rol in mijn leven"

1.     ‘De lengte van liefde’ is je debuutfilm. Is dit een documentaire die naar jouw mening gemaakt móest worden?
Voor mijzelf was dit het moment om deze film te maken. Het thema - zorgen voor een naaste - en het daarbij behouden van je eigen identiteit en grenzen leefde al lang bij mij. Mijn moeder zorgde veertig jaar voor haar eigen moeder, dat had een grote impact op haar eigen leven. Daarnaast heb ik een zusje met een verstandelijke beperking en speelt mantelzorg ook een rol in mijn leven. Dit samen met het nieuws dat de overheid steeds meer externe zorg door mantelzorg wil vervangen, maakte dat ik besloot hierover een film te maken. Ik dacht; weet men wel wat mantelzorg eigenlijk inhoudt? En dan vooral los van de fysieke zorg als opruimen, koken of wassen. Ik wilde laten zien wat voor mentale impact mantelzorg heeft. Daarnaast vond ik het nodig dat dit verhaal een keer observerend werd verteld, zonder specialisten of interview, gewoon zien. Ik zie mantelzorg als iets krachtigs, maar met iets kwetsbaars, dat vertelt zich het mooist in observerende vorm vind ik.

2. Je hebt een aantal vertoningen bijgewoond in bioscopen in Nederland. Welke reactie heeft de meeste indruk op je gemaakt?
Een vrouw die zelf hersenletsel had kwam ontroerd naar mij toe. Ze was alleen gekomen met de taxi en praatte al wat lastiger, vanwege haar vermoeidheid. Ze vertelde dat haar naasten haar juist níet bij hadden bijgestaan toen ze een aantal jaar geleden hersenletsel opliep. Ze had te maken gehad met veel onbegrip van haar man en haar kinderen en is uiteindelijk verhuisd. Dat zij die avond op een plek was waar werd gepraat over hersenletsel en mantelzorg had haar goed gedaan en ze herkende heel veel uit de film. Ook de reactie van mijn zusje deed me veel. Direct na de film zei ze dat ze dingen van zichzelf en mijn eigen familie herkende.

3. Hoe heb je de hoofdpersonen uit de documentaire gevonden en hoe heb je ze overgehaald om mee te werken aan je documentaire?
In de researchfase hebben we een oproep verspreid met de vraag of mensen  hun ervaringen wilden delen. Ik belde en ging bij verschillende mensen langs. Ook bij Peronne en Jasmijn ging ik op bezoek. De koffie liep uit naar lunch en veel later dan gepland vertrok ik. Wat ik bijzonder aan hen vond was dat het een heel warme familie is, maar ook heel nuchter en reflectief. Ik heb hen een tijdje later gebeld om te vragen hoe ze het zouden vinden om mee te werken aan de documentaire. Dat vonden ze goed,  omdat zij het belangrijk vonden om een keer te laten zien wat hersenletsel en de mantelzorg inhoudt. Ik denk dat het hielp dat het klikte en we ook dingen in elkaar herkenden.

4. De film zit (soms letterlijk) heel dicht op de hoofdpersonen, hoe maak jij je als regisseur onzichtbaar tijdens de opname?
We hebben onszelf uitgedaagd om altijd letterlijk dichtbij te gaan. Dit was een wijze les van cameraman Jefrim Rothuizen; als je integer dichtbij wilt zijn, moet je ook laten zien dat je dichtbij bent. Geen zendertjes en inzoomen vanaf een afstandje. In het begin is het altijd spannend, maar deze manier schept ook duidelijkheid wanneer je filmt en wanneer je niet filmt. Onze band moest daarvoor goed zijn, maar dat voelde vanaf het eerste moment zo. Zo waren mijn camera- en geluidsman qua betrokkenheid en persoonlijkheid een perfecte aanvulling voor dit project. Na een tijdje waren ze gewend aan de camera en voelde onze aanwezigheid heel natuurlijk.

5. Als je nog één film mocht maken, welke zou dat dan zijn
Dat vind ik een heel lastige vraag. Ik ben niet iemand die altijd duizenden ideeën klaar heeft liggen. Vaak zitten ze wel al ergens in mijn hoofd en moet het op de een of andere manier naar boven borrelen. Een film die mensen kan verbinden in een periode als deze zou een mooi doel zijn voor de volgende film.