Nog slechts de herrie van apparaten, die zij welhaast voor de stem Gods verslijten, bereikt hun oor. Zo raakt de mens verstrooid en richtingloos. Aan de verstrooiden verschijnt het Eenvoudige als eenvormig. Het eenvormige creëert verveling. De verveelden vinden alleen nog de monotonie. Het Eenvoudige is gevlucht. Zijn stille kracht is tanende.’
Aldus Martin Heidegger in Der Feldweg (‘De landweg’), een korte tekst uit 1949. Daarin beschrijft hij in een mystiek-poëtische stijl een plek die, sinds zijn jeugdjaren hoegenaamd onveranderd, hem dierbaar was. De landweg dient als decor en ijkpunt voor een beschouwing over het verlies en het zich verliezen van de moderne mens. Het zich verliezen in materiële trivialiteiten en het daarmee gelijk opgaande verlies van het Eenvoudige. Het verlies van de zin voor het waarachtige en, uiteindelijk, het verlies van zichzelf.
Tekst gaat verder onder afbeelding.