Terwijl in de kranten het ene dappere tegengeluid over het andere buitelt, vangt buiten de lente aan. Al diverse keren is mij gevraagd om even lekker de knuppel in het hoenderhok te gooien. Wie beslist er eigenlijk bij schaarste op de IC? Waarom leggen we de hele samenleving plat voor een aantal hoogbejaarden? En: Is het economische offer dat we moeten brengen niet te groot?
Vooropgesteld: elke vraag mag worden gesteld. Maar, wel op het juiste moment en op de juiste plaats. De vraag naar keuzes op de IC is relevant, maar precies níet een onderwerp voor publiek debat - zie ook de uitstekende column van Asha ten Broeke hierover (achter betaalmuur). Het is zeker een vraag waarover met een aantal artsen-collega’s na wordt gedacht, maar dat is vooralsnog geen zaak voor politieke meningsvorming.
De vraag over de hoogbejaarden is de verkeerde, want de drijvende kracht achter dit beleid is niet het redden van een aantal levens; dat is de druk op de IC (waar zelden tachtigers liggen) en het kopen van tijd.