22 mei

Nu we langzaam uit onze lockdown kruipen, maken we voorzichtig de balans op over wat deze tijd ons heeft gebracht. Hangt er verandering in de lucht?

Tijdens een van mijn eerste blogs verzuchtte ik dat journalisten me twee, drie dagen na de eerste persconferentie van Rutte al vroegen: "Wat kunnen we hiervan leren?" 

Waarom zo ongeduldig, dacht ik. Iets leren kost tijd, en iets afleren al helemaal. Door verslavingsdeskundigen heb ik me wel eens laten vertellen dat het twee à drie maanden duurt om een oude gewoonte af te leren en een nieuwe te ontwikkelen. Iedereen die vanaf 1 januari nu eindelijk eens wilde stoppen met roken, snoepen of drinken, weet dat. Alleen een voornemen is te weinig. Je moet het dóen, en dan lang inoefenen.

Maar nu zitten we aan die twee maanden! En nu? Blijven we thuiswerken? Blijven we op afstand? Blijven we in de buurt recreëren? Wat dat betreft hebben de afgelopen maanden hebben me toch ietsje optimistischer gestemd over de maakbaarheid van de samenleving. Het vliegverkeer afremmen, de files bestrijden, je kind een weekje, laat staan een maand thuishouden van school en het zelf lesgeven - het is tot voor kort allemaal volkomen ondenkbaar.

En nu kan het allemaal wel, blijkt.

Laat die nieuwe tijdgeest iets van dat optimisme, en van die flexibiliteit vasthouden. Ik weet heus wel dat verandering van levensstijl moeilijk is, en elke dag inspanning vergt. Maar verandering bestaat. Het wordt tijd om van een aantal oude gewoontes niet tijdelijk, maar definitief afscheid te nemen. Te beginnen met onze fossiele verslaving.

Het kan, want het moet.