2 juni

Maandag, tweede Pinksterdag was ik in Utrecht om vier van de in totaal 84 uur Cultuur in Actie te presenteren, een livestream vanuit DeFabrique in Utrecht, zeven dagen lang, twaalf uur per dag. Een ketendemonstratie, een soort digitaal Malieveld, waar de cultuursector zich sector breed verenigt om de impact, schoonheid en noodzaak van kunst en cultuur te vieren.

Iedereen die werkzaam is in de culturele sector, zowel professionals als amateurs, was en is tot en met 5 juni welkom om zijn/haar of hun stem te laten horen. Het mooiste zou natuurlijk zijn geweest om in een stille tocht op anderhalve meter door Den Haag te trekken, maar dat was uiteraard niet toegestaan, want niet ‘coronaproof’.  

Kunstenaars voeden onze geest, verruimen onze blik op de wereld en verbinden. Van Thijs Hazeleger, Nederlands enige fanfarecoach tot zangeres Angela Groothuizen, van acteur Buddy Vedder tot gitarist Ed Verhoeff of danseres Simone Wanders, om slechts enkelen van mijn gasten te noemen. Allemaal hebben ze van de ene op de andere dag met hun werk en hun passie moeten stoppen, allemaal zijn ze creatief bezig er het beste van te maken, allemaal missen ze hun publiek en allemaal dreigen ze kopje onder te gaan en al verdrinkend de kunst- en cultuursector met zich mee te slepen. 

Kunst wordt in Nederland gezien als een hobby. Goede musici, die jaren gestudeerd hebben en nog dagelijks studeren om de kwaliteit van hun kunst en kunde hoog te houden, waren het al gewend om niet of nauwelijks betaald te krijgen voor een optreden.

En verdomd, de coronacrisis was nog niet uitgebroken of de halve kunstwereld begon via internet gratis concerten, voordrachten of gedichten aan te bieden. En iedereen lijkt dat normaal te vinden ook. Nou, dat is het niet: niet in het oude, noch in het nieuwe normaal. Het is een schande.

Kunstenaars zijn geen boeren, onderwijzers of zorgpersoneel, maar ik zou willen betogen dat ze niet minder belangrijk zijn voor een gezonde samenleving. Als die samenleving tenminste toekomst wil hebben.