26 maart

Ik heb alleen maar vragen. Wie niet deze dagen, het zijn onzekere tijden, het aanzien van de wereld is in korte tijd volledig veranderd. Ik luister veel naar de radio, volg via internet het Kamerdebat, bel en sms me een ongeluk om nog een beetje contact te houden met wat vroeger mijn omgeving was en krijg steeds meer vragen.

Nu weet ik, als journalist en zeker ook sinds ik 'Het filosofisch kwintet' presenteer, dat Socrates het stellen van vragen zag als een manier om tot ware kennis te komen, en dat klinkt veelbelovend, maar in tijden van corona roept het vooralsnog alleen maar meer vragen op. Zo heb ik heel veel vragen over de toekomst. Maar dat komt nog: ik ben het met collega Coronadagboekanier Daan Roovers eens: daarvoor is het nog te vroeg. 

Welke vragen moeten we nu stellen? Aan de wetenschap bijvoorbeeld. Met welke antwoorden moeten we tevreden zijn, daar waar het onszelf aan kennis ontbreekt en deskundigen van mening verschillen? 

De feiten zijn dezelfde feiten, de wereldwijde verschillen liggen in de manier waarop we antwoorden zoeken en geven.  

De telefoon gaat weer. Een van mijn beste vrienden, hij woont in Londen, worstelt met de vraag of hij naar Nederland zal komen, omdat zijn bijna negentig jaar oude, licht in de war zijnde, in toenemende mate hulpbehoevende, maar nog alleen thuiswonende moeder zo eenzaam is. Ik weet niet wat wijsheid is. Nou ja, rationeel weet ik het wel en dat zeg ik hem ook. Na veel voors en tegens te hebben uitgewisseld, besluit hij verder te gaan met nadenken. Nadat we elkaar hebben toegewenst dat we gezond blijven, verbreken we de verbinding.