Het is pas dinsdag 24 maart en ik merk aan mezelf dat ik nu al corona-moe word. En dan te bedenken dat het op z’n best nog 69 nachtjes slapen is voordat een mogelijk begin van het einde aan deze crisis in zicht is. Oké, het is (nog) geen totale ‘lockdown’ (wat mij betreft noemen we het vergrendeling, trouwens) en de periode tot 1 juni is overzichtelijk, maar ik mis nu al sommigen van m’n vrienden, vooral die in het buitenland, in het besef dat ik ze voorlopig niet zal zien, laat staan in de armen zal kunnen en mogen sluiten.
Ik merk plotseling hoe handtastelijk ik ben – nou ja, inmiddels was - in het dagelijks leven, hoe vanzelfsprekend en belangrijk een aanraking is. En hoe ik dat mis.
Ik houd gehoorzaam afstand in de rij voor mijn dagelijkse boodschappen en ga meteen weer naar huis om me op te sluiten tussen de muren van mijn onlangs betrokken appartement, dat gelukkig ook over een balkon beschikt.