18 mei

Drie maanden geleden ben ik verhuisd. Ik voelde me vrijwel meteen thuis op mijn nieuwe stek en ik realiseer me dezer dagen, waarin we allemaal een vorm van huisarrest hebben opgelegd gekregen, wat een zegen dat is.  

Door het coronavirus heeft ‘thuis’ helaas een nieuwe lading gekregen en is het een wapen in de strijd tegen het virus geworden. Maar dat ik me thuis moet verschansen tegen een dreiging van buitenaf, laat de positieve betekenis van het woord onverlet: thuis is mijn ankerplaats, thuis ben ik geborgen en vrij tegelijk.  

Schrijver Godfried Bomans zei ooit: "De kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is." Ik moest daaraan denken toen het de afgelopen week voortdurend over vakantie ging.

Zo was er de kwestie van de vakantievouchers en de vraag of gedupeerde reizigers recht hadden op terugbetaling van hun geld. De belofte van de coronavrije vakantie deed haar intrede, evenals de weigering van enkele werkgevers om het (volledige) vakantiegeld uit te keren. Vakantie ligt op ieders lippen. De wereldwijde pandemie heeft onze eigen wereld blijkbaar zo klein gemaakt dat we voortdurend bezig zijn te bedenken hoe en wanneer we weer uit onze verschansing kunnen breken.  

Het breed gedeelde besef dat het ontbreken van een drukbezette agenda ook z’n voordelen en zeker z’n rust met zich meebrengt, is blijkbaar net zo moeilijk vast te houden als het vakantiegevoel dat we ’s zomers plegen op te zoeken en kwijt zijn zodra we de deur van ons huis weer opendoen.

Maar vakantiegevoel is eigenlijk niets anders dan bewust ervaren vrije tijd. Vrij in de zin dat het tijd is waarover je geen verantwoording hoeft af te leggen. Vakantie is voor veel mensen natuurlijk ook reizen. Maar reizen kan ik ook in mijn fantasie, eventueel met behulp van een boek of een film. Ik blijf deze zomer lekker thuis.