15 april

Het IMF voorspelde gisteren dat de Nederlandse economie door de coronacrisis met 7,5 procent dreigt te zullen krimpen. Als de pandemie in de tweede helft van dit jaar tenminste voorbij is, want anders zal de schade nog veel hoger uitvallen.

Dat is, zacht gezegd, een lelijke domper op pogingen tot optimisme, op een moment dat iedere patiënt die een IC-bed voor een gewoon bed mag verwisselen de hoop doet leven dat er op korte termijn een begin kan worden gemaakt met een versoepeling van de vergrendeling.

Bedrijven, horeca en winkels staan te trappelen om weer mensen te ontvangen en zelfs het, wat is kan heten, ‘nieuwe normaal van de anderhalve-meter-samenleving’ lijkt een wenkend perspectief. Maar dan zijn we volgens het IMF nog lang niet op de weg terug. Er is voorlopig geen troost. 

'Vertel me wat dit leven de moeite waard maakt.' Deze vraag lag ten grondslag aan de televisieserie van Wim Kayzer waarin kunstenaars, wetenschappers en filosofen twintig jaar geleden reflecteerden op het verband tussen schoonheid en troost.

Hoewel theaters en musea in deze tijden van corona zijn gesloten, worden er overal, vooral via internet, allerlei vormen van kunstzinnige troost geboden. Per mail bereiken me verschillende poëzie-uitwisselingen, musici geven huisconcerten via de sociale media, acteurs van Internationaal Theater Amsterdam en Het Nationale Theater in Den Haag lezen gezamenlijk de Decamerone, en wereldberoemde kunstwerken in o.m. het Rijksmuseum zijn te zien via een virtuele rondleiding. 

In het oude normaal werd er nog op de kunsten bezuinigd. Net als op de gezondheidszorg en het onderwijs. Allemaal zaken die geen geld opleveren, maar die nu zo ongelooflijk waardevol blijken te zijn. Hopelijk tast het coronavirus niet ons geheugen aan en wordt dit in het nieuwe normaal en ondanks de economische recessie blijvend gewaardeerd.