Première van de documentaire Een Nieuwe Morgen van Kim Brand op het Nederlands Film Festival: een verhaal over studenten en bejaarden die samenwonen onder een dak. Eén van onze redacteurs woont in een soortgelijk woonproject, De Saffier. Een fotoreeks over de ouderen en jongeren in zijn pand en hun verhalen.

Het luide geluid van rinkelend glas. Ik schrik op uit mijn slaap en werp een blik op de klok. Acht uur ’s ochtends. Ik hoor stemmen en lichte paniek. Als ik mijn gordijn open, zie ik een scootmobiel half door een schuifdeur van de receptie staan. De oude mevrouw - vermoedelijk de bestuurder - hoor ik zeggen: ‘ik had hem echt in versnelling één staan!’. Er zijn genoeg mensen bij, ik kan weer naar bed.

Het klinkt misschien wat ongewoon, maar voor mij is het al de tweede keer deze week dat ik zo wakker word. Samenwonen met bejaarden brengt van alles met zich mee. Gezelligheid: want er staat altijd wel ergens een kopje thee voor je klaar en je zit nooit zonder gezelschap. Frustratie: het ritme van een twintigjarige is toch iets sneller dan dat van een tachtigjarige. Hartverwarmend is het, bijvoorbeeld als je een activiteit organiseert voor ouderen en er een gigantische opkomst is. Maar hartverscheurend is het ook, als je favoriete thee-maatje onverwachts in haar slaap overlijdt.

Nienke (28):

‘Toen mevrouw Van Spanje vorige week overleed, ben ik er echt mee bezig geweest. Je weet van tevoren dat je op een plek woont waar dit gebeurt, maar het was fijn om iemand te hebben waarmee je even echt contact maakt. Ik denk dat zij, hoewel het even wennen was dat er opeens jongeren woonden, echt genoten heeft van dat contact. En ik ook van het contact met haar. Dat mis ik en ik denk dat dat nog wel een tijdje zo blijft.’

Mevrouw Peeters (93, links):

‘Leven met jongeren is af en toe wel confronterend. Ik zie ze vaak genoeg op een fiets springen, of op een.. hoe heet zo’n ding, met vier wieltjes? Skateboard. Dat hield voor mij al een lange tijd geleden op. Mijn hoofd wil nog wel, maar mijn lichaam doet het niet meer. Ik mag al blij zijn als ik zonder struikelen mijn bed uit stap ’s ochtends. Als je me vraagt hoe het gaat: het is wel goed zo. Ik wacht elke dag op de dood.’

Booike (24):

‘Helaas waren sommige ouderen negatief over onze komst. Ik stond een keer met een verzorgster in de lift en zij dacht volgens mij dat ik ook een verzorgster was. Ze maakte een nare opmerking over dat ‘de studenten’ bezig zouden zijn om de ouderen te verdrijven. Ik vond het vervelend dat er zo over ons gedacht werd. Wij zijn hier niet om de ouderen weg te pesten. Eigenlijk het tegenovergestelde: we willen juist met ze samen leven!’

Joke (24):

'We verschillen, oud en jong, maar daarom is het zo fijn om af en toe een praatje te maken, een biertje of bakje koffie te drinken. Het plaats het leven in perspectief. Als jongere leef je in drukte, veel stress en verwachtingen van anderen. Maar uiteindelijk is het leven je eigen feest en worden we allemaal een jaartje ouder. De tijd vliegt, maar het is juist mooi om dan samen te zitten en tijd voor elkaar vrij te maken.​'

Karlijn (25):

‘Toen ik hier net kwam wonen leefde ik tussen de hoogbejaarden. Mijn overbuurvrouw was zwaar dementerend en had heel erg met mij te doen, omdat ze dacht dat ik elk moment dood zou gaan. “Anders kom je niet in een bejaardentehuis wonen.” zei ze dan.’

Meer verhalen zijn te vinden op ons Instagramaccount (@omroephuman).