Faas, Fano, Jeroen, Finley en Eliott gaan voor het eerst op zomerkamp voor queer-jongeren die worstelen met hun gevoelens. Samen met 65 andere jongeren uit alle hoeken van het land komen ze op een kampeerboerderij samen. Allemaal met een eigen verhaal en achtergrond, maar ze delen één ding: een verlangen naar vrienden. Op dit kamp, ervaren ze hoe het is om helemaal zichzelf te kunnen zijn, zonder oordelen van anderen. Ze leven op, delen ervaringen en al snel ontstaan de eerste voorzichtige vriendschappen. Soms voor het eerst in hun leven.

kijk nu op NPO Start

Filmmakers Chris Westendorp en Lucas van der Rhee volgen de jongeren vanaf het moment dat ze op weg zijn naar het kamp, tot hun afscheid een week later. Door middel van intensieve groepsgesprekken en confronterende workshops, leren de jongeren elkaar, maar vooral zichzelf beter kennen. Die openheid maakt heel wat gevoelens los. En de jongeren blijken een enorme steun voor elkaar te zijn: zij begrijpen elkaar als geen ander.  

Faas heeft een lange weg afgelegd om te zijn waar hij nu is en zoekt naar vrienden met dezelfde struggles. Fano vraagt zich af of hij het wel vijf dagen vol zal houden, maar er lijkt iets te veranderen als hij het coming-out verhaal van Faas hoort. Ook Eliott herkent zich al snel in Faas’ verhaal. Jeroen zoekt naar een omgeving die hem wel accepteert zoals hij is en Finley probeert uit zijn schulp te kruipen waar hij al langere tijd in zit.  

2Doc: Queerkamp is een intieme film over vriendschappen die kunnen ontstaan wanneer jongeren eerlijk en open zijn naar elkaar en helemaal zichzelf kunnen zijn.  

Over de regisseurs

Chris Westendorp werkte als documentaire dramaturg aan de documentaireseries Schuldig (2016) en Klassen (2020). Als regisseur werkte ze afgelopen jaar mee aan de documentaire-thriller Niemand Die Het Ziet (2024). Daarnaast staat ze bekend om haar werk als scenarist van gelauwerde tv-series zoals Penoza, 7 kleine criminelen en Santos. Samen met Jaap Peter Enderlé schreef ze de film Jongens (2014) die uit is gegroeid tot een internationale gay classic.   

Lucas van der Rhee is fotograaf en filmmaker. Hij debuteert met deze documentaire. Daarnaast werkt hij als regisseur aan verschillende fictie en documentaire projecten. Zo werkt hij, nadat hij in 2017 een hartstilstand overleefde, aan zijn lange documentaire In de Naam van de Zoon, een zoektocht naar vertrouwen nadat hij die verloor in zijn lichaam en het leven. In dit intieme portret van hem en zijn moeder legt hij gedurende tien jaar de relatie tussen hen, en hun relatie tot de dood en geloof, vast.  

2Doc: Queerkamp is een coproductie van Willy Waltz International en HUMAN

Juist voor mensen die niet queer zijn is Queerkamp een leerzame kijkervaring, zo ziet de kijker de wereld eens een uurtje door de ogen van een queer.

Recensie NRC | ★★★★★

De hoofdpersonen

Faas (hij/hem)

Vanaf de peuterschool was Faas altijd al ‘one of the guys’: “Ik droeg nooit jurkjes ofzo, hield van voetballen en andere jongensdingen.” Voor zijn ouders was dit vanzelfsprekend en zij gaven hem alle ruimte. Tijdens de overgang naar de middelbare school veranderde er iets. Faas was de enige van zijn basisschool die naar het Gymnasium ging en besloot om zijn jongensachtige uiterlijk achter zich te laten. Hij stopte met het dragen van joggingsbroeken en stoere t-shirts, liet zijn haar groeien en probeerde er meisjesachtig uit te zien. ‘Ik wilde niet anders zijn dan anderen. Ik wilde er gewoon bij horen.’ Maar Faas werd er diep ongelukkig van. Pas toen hij besefte dat hij eigenlijk meer een jongen is, kon hij uit het dal kruipen. Vorig jaar ging hij met zijn moeder naar het concert van trans-artiest Sem Jansen. ‘’Mijn lievelingsnummer van hem is ‘freak’. Die songtekst raakt me. En mijn moeder ook.’’ Het verhaal van Sem Jansen helpt anderen die in hetzelfde proces zitten, en dat was ook de reden voor Faas om mee te doen aan de documentaire: om anderen te helpen.  

Fano (hij/hem)

Fano voelt zich al anders sinds hij vijf jaar is. ‘Ik haatte mezelf en wie ik was.” Toen hij acht jaar was, vertelde hij dat hij zowel jongens als meisjes leuk vond. Op tienjarige leeftijd gaf hij aan dat hij alleen op meisjes viel, en dertienjarige leeftijd viel alles z’n plek: hij is trans. “Het was een lang proces” , zegt hij een beetje sarcastisch:. “Op de basisschool wist ik niet eens dat dit allemaal bestond”. Fano is lang gepest, eerst op de lagere school en daarna nog twee jaar op de middelbare school. Hij had moeite met sociale omgevingen en vond hij het moeilijk om vrienden te maken. Maar sinds twee jaar gaat het een stuk beter. “Er worden nog steeds wel woorden naar m’n hoofd gegooid, maar dan denk ik ‘FUCK YOU’, en ga ik weer door.’’ Fano’s moeder vertelde hem over het kamp: ze dacht simpelweg, ‘al is er maar één persoon met wie je vrienden kunt worden, dan is dat al geweldig’. 

Elliott (hij/hem)

Eliott stuurde een jaar geleden zijn ouders een appje om te vertellen dat hij met testoteronbehandeling wilde beginnen. Hij wist zeker dat dit was wat hij wilde, maar zag tegen de confrontatie op. “Ik dacht, ik stuur het als ik niet thuis ben, want dan kunnen zij er ook een beetje aan wennen”. Eerst hadden zijn ouders wel zorgen en waren ze bang dat het te snel ging, dat hij het te snel had besloten. Maar inmiddels staan ze volledig achter hem. Hoewel zijn ouders hem steunen, zijn de wachtlijsten voor transzorg in Nederland lang. Gelukkig konden ze via Engeland zorg regelen. Nu gebruikt Eliott al een tijdje testosteron, met hulp van de huisarts in Nederland. Eliott houdt van tekenen, fotografie en muziek maken. ‘‘Muziek is voor mij echt de manier om mijn emoties eruit te laten’’, zegt hij.

Jeroen (hij/hem)

Jeroen hoopte op het Hojokamp andere queers te ontmoeten. ‘’Want in mijn dorp zijn er gewoon heel weinig. Ik en mijn zus, maar verder?’’ Op de middelbare school ontdekte hij dat hij anders was dan de rest. Vanaf dat moment veranderde zijn leven volledig. 'Tijdens pauzes gingen alle jongens aan de ene kant van de aula zitten en de meiden aan de andere kant. Ik voegde me maar bij de jongens, ik had niks met ze. Ik kon geen gesprek met ze voeren. Die typische mannendingen, dat is niets voor mij." Op zijn werk in het hotel weet iedereen het, en daar accepteren ze hem volledig zoals hij is. ‘’Ik ben begonnen in de spoelkeuken en nu in de bediening. Het voelt echt als een grote familie.’’ 

Finley (hij/hem)

Toen de verlegen Finley 14 was, durfde hij niet aan zijn moeder te vertellen waarom hij somber was en niet meer naar school wilde. Thuis hadden ze een doorgeefschriftje waarin hij en zijn moeder naar elkaar schreven. Op een dag vroeg zijn moeder in het schriftje: ‘Wat is er met je?’. Daarop schreef hij terug dat hij bang was dat ze heel boos zou worden. ‘’Ik wil een jongen zijn.’, schreef hij op. Zijn moeder had het niet zien aankomen. Voor haar was het meteen goed. ‘Ik houd van hem, no matter what. Maar de omgeving he, die wil niet meebuigen. De wereld lijkt soms zo zwart-wit. Maar er is veel meer dan dat.’ Het is niet vanzelfsprekend dat de stille Finley besloot om naar het kamp te gaan. Hij had het kamp zelf online gevonden. Finley kent niemand anders zoals hij. “Ik zoek andere mensen die hetzelfde zijn”. Zijn moeder voegt hieraan toe: ‘Ik zou ook wel mee willen op kamp, om andere ouders te ontmoeten die kunnen zeggen: ‘Dat herken ik ook, ik snap wat je voelt.’ Ik hoop dat ook zo voor Finley’.  

Dit vind je misschien ook leuk