Het gaat nu een stuk slechter met me dan in de tijd dat we de aflevering hebben opgenomen. Ik heb net vier weken lang amper school gehad. Eerst een bufferweek, toen nog een toets week en daarna twee weken vakantie. Deze week moest ik weer naar school en dat was wel erg veel opeens. Omdat ik in die vakantie helemaal niets heb gedaan. Ik heb alleen maar thuis gezeten omdat ik het gewoon te eng vond om de deur uit te gaan. Ik blijf maar denken ‘het gaat nooit weg’, de angst. Ik word er erg moedeloos van.
Op korte termijn ga ik weer naar een nieuwe psycholoog, ik ben benieuwd of dat gaat helpen. En ik krijg misschien binnenkort een oppashond in de weekenden. Dat zou heel leuk zijn want dan zit ik tenminste niet de hele tijd alleen, tenzij mijn vriend er is. En dan kan ik een beetje wandelen zodat ik er tenminste nog uit kom. Al is het maar een klein rondje.
De aflevering heb ik tot nu toe alleen aan mijn moeder en aan mijn vriend laten zien. Ze vonden het filmpje leuk, maar het was voor hun natuurlijk niets nieuws omdat ze al helemaal op de hoogte waren van mijn problemen. Ik heb het filmpje verder niet gedeeld. Het is toch gek om jezelf terug te zien. Als ik er naar kijk ben ik me veel te bewust van hoe ik er uit zie en hoe ik over kom. Dat ik bijvoorbeeld als een zeikerd over kom. Ik vind het filmpje wel goed hoor, en de boodschap komt duidelijk over. Maar voorlopig laat ik het filmpje nog even niet aan anderen zien.
Het maken vond ik wel heel leuk. Ik was van tevoren ontzettend zenuwachtig. Maar de draaidag was uiteindelijk erg gezellig. En het was heel fijn dat Kim en de cameraman bekend zijn met paniekaanvallen en precies weten wat het is. Kim bleef ook telkens de optie bieden dat als het te zwaar werd, ik gewoon naar huis kon gaan. Daardoor viel de paniek die dag ontzettend mee.