Wat een scène goed maakt

“Een vrouw (Romana Vrede) heeft een verhouding met een man (Peter Blok) uit het criminele circuit. Hij heeft Romana plechtig beloofd daar uit te stappen, maar in deze scène komt ze erachter dat dat absoluut niet het geval is. Ondertussen heeft ze een buitengewoon riant leven met veel uitjes en veel geld. Dus dat is ook weer zo’n strijd tussen je normen en het comfortabele leven dat je leidt.”

“Hier was de opdracht aan Margôt Ros en Stefan de Walle: jullie zijn gescheiden en na twee jaar ontmoet je elkaar weer. Ik heb een vreemde fascinatie voor exen. Als je je ex tegenkomt, is er altijd wel iets waarvan je denkt: oh ja, shit, dat was zo ontzettend leuk, of: dat was zo verschrikkelijk geil. Dat maakt die ontmoetingen opwindend, maar vooral ook ontzettend verwarrend. In het slechtste geval is dat levensgevaarlijk. Daar speel ik regelmatig mee en dat deden zij hier ook.”

“Mensen met een goede inborst hebben een asielzoeker in huis genomen. Uit nieuwsgierigheid gaat de vrouw (Anniek Pheifer) af en toe van bil met de logé. Ze vertelt het eerlijk aan haar man (Sanne den Hartogh), maar dan blijkt hun huwelijk toch wat minder modern dan ze hoopten. Veel mensen die zichzelf vrijzinnig noemen, zullen die spanning herkennen: de eisen die je aan jezelf stelt omdat je vindt dat je een open en vrij mens moet zijn, staan soms op gespannen voet met veel van je banale bezitsinstincten. In elke opdracht zoek ik naar zo'n wezenlijke tegenstelling."

“Twee mannen (Sanne den Hartogh en Teun Luijkx) doen een leiderschap- straining en moeten daarvoor een berg beklimmen. Een van de twee heeft hoogtevrees, maar durft dat niet te zeggen, want dan ben je een watje, geen leider. Je kunt ontkennen wat je wil, maar eenmaal op zo’n berg word je gewoon schijtebang. Deze scène heeft ook weer te maken met wie je wil zijn en wie je in werkelijkheid bent. De acteurs zijn samen heel geestig. Daar let ik ook op bij het casten van de spelers.”

“De vrouw (Anniek Pfeifer) van een rijke man (Pierre Bokma) heeft zelf niet zo veel om handen. Ze wil taalles geven aan statushouders, maar is afgekeurd omdat haar Nederlands niet goed genoeg is. Daar zijn ze allebei diep verontwaardigd over. ‘Wat denken ze godverdomme wel?!’ Dat kan Anniek als geen ander: zo’n vrouw spelen die het beste wil voor haar medemens, maar bij de verontwaardigde kleinburger die ze eigenlijk is, is dat laagje maar dun. De zogenaamd beschaafde buitenkant en die nogal stormachtige binnenkant vinden veel acteurs leuk om te spelen. Je laat dingen zien die je in het dagelijks leven niet zo vaak ziet bij mensen. Daar is toneel voor. Het kijkje in de ziel.”

“Een VVD-politicus (Pierre Bokma) vraagt een PvdA-politicus (Stefan de Walle) als bewindspersoon. Die moet daarvoor wel zijn PvdA-lidmaatschap offeren. Stefan is een meester in het vormgeven van die innerlijke strijd. Hij staat te popelen om weer aan de slag te gaan – de PvdA is gemarginaliseerd – maar vindt dat hij ook trouw moet blijven aan de partij die hem groot maakte. Pierre is natuurlijk een meesterlijke Mephisto, hij kan iemand verleiden tot iets wat hij eigenlijk niet wil. Midden in het gesprek ziet Pierre opeens reeën, de meest onschuldige dieren die er bestaan. Daarmee onderbreekt hij steeds de gewetensnood van Stefan. Vond ik echt meesterlijk.”

“Eva van der Gucht en Margôt Ros staan bij de hemelpoort: mogen ze erin, ja of nee? Dat vond ik wel leuk voor een humanistische omroep. Ik denk weleens: stel nou dat er toch iets is, dan hoop ik dat ik de goede afslag neem. Heb je de juiste papieren om binnen te komen? Welk cijfer geef je je eigen leven? Dat is uiteindelijk de kern.”