Putri

Lange tijd was ik ervan overtuigd dat journalisten de nobele taak hebben om de democratie te beschermen, en dat ik daaraan wilde bijdragen. Daar ben ik snel van teruggekomen. In Jakarta, de hoofdstad van mijn geboorteland Indonesië, ben ik bijna twee jaar als journalist werkzaam geweest. Indonesië is één van de meest corrupte landen ter wereld, en is in mijn ogen daarom bij uitstek een plek waar de journalistiek de belangrijke taak heeft de macht te controleren. Maar al snel kwam ik tot de conclusie dat mijn idealen te rooskleurig waren. De corruptie gaat zo diep, dat mijn kleine bijdrage aan de strijd hopeloos leek. Toch kent mijn korte journalistieke carrière ook een lichtpuntje: het heeft me gebracht waar ik nu ben.

Tijdens het maken van een nieuwsreportage ontmoette ik een groep jonge en dappere vluchtelingen uit Afghanistan, die mijn leven voorgoed veranderden. Zij inspireerden me om beter te leren begrijpen hoe vluchtelingen zo goed mogelijk in de samenleving van het gastland kunnen worden opgevangen. Vluchtelingen krijgen te maken met structurele uitdagingen en mogelijkheden, die inherent zijn aan het bestuur van het land waar ze terechtkomen. Door meer inzicht te krijgen in hoe deze mechanismen werken, hoop ik mensen met een onzekere verblijfsstatus te kunnen helpen. Zo ben ik in Den Haag terechtgekomen, voor Internationale Ontwikkelingsstudies.

Daarmee komt voor mij ook een langgekoesterde droom uit. Ik wilde graag ervaren hoe mensen aan de andere kant van de wereld leven, en ik was met name nieuwsgierig naar Nederland. De geschiedenissen van Nederland en Indonesië zijn innig met elkaar vervlochten, en ik wilde zien hoe de institutionele, culturele en taalkundige erfenissen van Nederland en Indonesië elkaar hebben beïnvloed. Welke kwaliteiten delen we met elkaar, ondanks onze verschillen? Voor mij gaat deze cruciale vraag over een voortdurende nieuwsgierigheid naar elkaar en de wereld, en het kritisch bekijken van onze aannames.