"Miami Beach is voor veel mensen nog altijd een droombestemming. Het is een oud stukje Miami, met huizen uit de jaren 20, wat ongebruikelijk is voor de Verenigde Staten. Maar het is ook een vreemd strand, want het is eigenlijk helemaal geen strand. Elk jaar worden er miljoenen kubieke meters zand uit de Caraïben gehaald om het strand mee op te spuiten. Het is een grote toeristenbestemming. Miami drijft – bijna letterlijk – op vastgoed. Er is nog steeds een building boom: elke keer als ik er kom staan er weer nieuwe wolkenkrabbers die voor veel geld verkocht worden. Daarbij wordt niet verteld dat Miami Beach waarschijnlijk volledig verdwenen is over dertig jaar.
Miami is een unieke plek, want het kan simpelweg niet beschermd worden. Het is gebouwd op kalksteen, en dat is poreus. Het is eigenlijk gebouwd op een rif. Daar kun je wel een dijk voorleggen, maar het water stroomt er gewoon onderdoor. Dus het is een count-down. Het voelt als dansen op de vulkaan. Appartementen worden nu nog voor grote bedragen verkocht, maar dat zal ophouden omdat verzekeringsmaatschappijen niet meer zullen willen verzekeren. Het was standaard dat in grote delen van Miami Beach de straten volstroomden. Er is een grote actie geweest, waarna er zeshonderd pompen zijn geïnstalleerd, waardoor het lijkt alsof het probleem opgelost is. Maar het opborrelende water dat je ziet in de straten is zeewater, dat via het riool omhoogkomt.
Er wordt niet nagedacht over hoe er gebouwd moet worden: parkeergarages liggen onder de grond, winkels en noodaggregaten staan op zeeniveau, dus het laat zich raden wat er daar gaat gebeuren. Nu zien we de zee nog niet voor onze ogen stijgen, en halen we onze schouders op. Het gaat met een paar millimeter per jaar, maar dat telt wel op. De verwachting is dat dit over tien of twintig jaar in versnelling gaat komen. En het nieuws wordt almaar slechter, zoals het meest recente rapport van het internationale klimaatpanel IPCC. We kunnen nu onze kop in het zand steken. Dan is het echt een probleem voor de volgende generatie.
Maar ook voor Nederland geldt dat we nu moeten gaan handelen. Tegen het einde van de eeuw zullen we een zeespiegelstijging tussen 1 en 3 meter zien. Dat is al over tachtig jaar. Een stijging van 1 meter kunnen we nog wel aan, maar 3 meter is een groot probleem. De Deltawerken zijn berekend op 40 centimeter stijging, niet op meters. Wij voelen ons veilig achter de dijken en denken er niet goed meer over na. Er gaat veel geld naar de dijken en gemalen, maar we beseffen dat niet meer. Wij hebben commentaar op andere regio's in de wereld, zoals Bangladesh, en dan zeggen we: Dan moeten ze niet in een delta gaan wonen. Maar we wonen zelf in een delta! En nog wel onder de zeespiegel."
Tekst loopt door onder de afbeelding