Komt een vrouw bij de apotheker. Ze vraagt: ‘Zou je de dosis valium in mijn pillen willen verhogen; ik kan er écht niet meer tegen.’ De apotheker: ‘Geen sprake van. Je gaat naar de ijzerwarenwinkel hiernaast. En je slaat gloeilampen in, de sterkste die je kunt vinden. En gebruik ze dan. Meer licht in huis - daar word je beter van.’

Depressie, somberheid, zelfmoord. In de HBO-miniserie Olive Kitteridge, naar de met een Pulitzer bekroonde roman van Elizabeth Strout, hebben de personages zwaar te lijden onder het leven.

Vooral hoofdpersoon Olive (Frances McDormand). In de eerste beelden wandelt ze in een bos. Ze heeft een kleedje, een tas en een radio bij zich. Op een mooi plaatsje spreidt ze het kleedje uit en gaat erop zitten. De radio stemt ze af op klassieke muziek. Uit haar tas haalt ze een envelop waarop geschreven staat: ‘Voor wie het aanbelangt.’ En ze laadt een revolver. Eén kogel.

Of Olive, een vrouw van middelbare leeftijd, haar plan ten uitvoer brengt blijft vier afleveringen lang onduidelijk.

De vraag: is er iets in haar leven dat nog de moeite waard is? Iets van licht?

‘Geef me een reden om ’s ochtends wakker te worden,’ zegt Jack (Bill Murray), de man die Olive toevallig ontmoet. Haar reactie: ‘Geen idee. Zelf wacht ik totdat de hond doodgaat, zodat ik mezelf kan ombrengen.’

Zou er een remedie voor depressie en somberheid bestaan, of een methode om deze aandoeningen onder controle te houden zonder psychotherapie of behandeling met pillen?

Afgelopen maandag kwamen deze vragen ook aan de orde in een uitzending van OBA Live Filosofie, waarin huisfilosoof Ad Verbrugge het belang van het vinden van betekenis in je leven inbrengt.

Juist dit idee — betekenis — is zoek bij de personages in Olive Kitteridge.

Olive, wiskundelerares in Maine, New England, woont samen met haar man Henry (Richard Jenkins) en hun tienerzoon in een prachtig huis naast een meer. Maar gelukkig is ze niet.

Ze heeft een relatie met een collega, een leraar literatuur die haar vraagt haar man te verlaten. Dat kan Olive niet. En op een avond rijdt de minnaar zich met zijn auto te pletter tegen een boom. Olive is ontroostbaar.

Jaren gaan voorbij. Olive is nog altijd met Henry, die zélf zoekend is. Wanneer een jonge, naïeve vrouw bij hem in de apotheek komt werken, wordt hij verliefd op haar. Maar net als Olive kan hij zich er niet toe brengen zijn huwelijk op te blazen.

Het advies van Henry over de gloeilampen aan een van zijn klanten — de vrouw die om meer valium vraagt is bi-polair — komt wrang over. Hij slaagt er zelf niet in ‘licht’ in zijn leven te brengen, noch kan hij Olive het leven bieden waarnaar ze zo smacht. 

Henry krijgt een beroerte en sterft na een lang ziekbed. Voor Olive lijkt het klaar: ze pakt haar radio, tas en revolver. En gaat richting bos.

Maar ze doet het niet. Iets van licht is nog zichtbaar in haar leven. En dus ook: betekenis. Ze heeft Jack ontmoet, een rare man die even depressief is als zij. Samen liggen ze op bed. Ze kijken naar buiten, naar het meer.

Dit is de eerste aflevering in een nieuwe serie van Gawie Weet Raad, waarin ik wekelijks levensvragen en ethische en morele dilemma’s behandel aan de hand van voorbeelden uit de cinematografie. Contact met mij kan via Facebook, Twitter of e-mail (gawie.keyser@human.nl).