De reportage als grap

In The Interview zijn talkshowhost Dave Skylark (James Franco) en tv-producent Aaron Rapaport (Seth Rogen) net twee geradicaliseerde jongeren. Ze verlaten hun thuisland om een terreurdaad in een ver land uit te voeren, beiden gemotiveerd door gevoelens van onvergenoegdheid over de wijze waarop de maatschappij hen bejegent.

Vooral Aaron zit met zichzelf in de knoop. Op een feestje ontmoet hij een studentenvriend die bij Sixty Minutes werkt, anders dan The Dave Skylark Show een echt nieuwsprogramma. Aaron voelt zich meteen minderwaardig.

Wanneer Aaron en Dave de gelegenheid krijgen niemand minder dan Kim Jong-un, Sublieme Leider van Noord-Korea, te interviewen, grijpen ze die met beide handen aan — ook als blijkt dat de CIA hen wil rekruteren als sluipmoordenaars.

Dave en Aaron denken geen moment na; ze nemen de gedaante van spion aan.

De namen van onze helden zijn veelzeggend. ’Skylark’ verwijst naar de stuitende oppervlakkigheid van Dave’s nieuwsprogramma, letterlijk ‘grappen via de ether’. En ‘Rapaport’ geeft het idee van ‘verslaggeving’ weer, wat ironisch is aangezien wat Aaron doet niets met nieuwsgaren te maken heeft.

The Interview is de reportage als grap. Maar de hackers die producent Sony ertoe hebben gedwongen de film aanvankelijk niet uit te brengen uit vrees voor terroristische aanslagen, konden de humor er niet van inzien.

Om de grap te snappen moet je kunnen opgaan in het verhaal. Dat kunnen Dave en Aaron; ze transformeren zich tot spionnen. Ze zien geen verschil tussen wat ze nu moeten doen en talloze films die zich automatisch in hun hoofd afspelen over agenten die gevaarlijke missies in verre landen uitvoeren.

Daarom weet Aaron hoe hij moet ‘leopardcrawlen’ wanneer hij ’s nachts in de buurt van Pyongyang een sluipmoordwapen gedropt door een CIA-drone gaat halen. En heeft Dave er geen problemen mee een raket te lanceren om de Sublieme Leider te ‘neutraliseren’.

Dave en Aaron illustreren het door Wilde beschreven fenomeen, namelijk dat fictie (Art) overneemt en het echte leven — authentieke ervaring — verdwijnt.

Maar dan komt er een moment in de film waarin de realiteit doorschemert.

Dave, inmiddels goed bevriend met de Sublieme Leider, ontdekt dat Noord-Korea echt een dictatuur is, en dat hij werd voorgelogen toen men hem ervan verzekerde dat er geen hongersnood bestaat. Een supermarkt die hem werd getoond als bewijs van dat laatste blijkt van bordkarton.

Hierin ligt de kritische boodschap van The Interview: pas wanneer Dave en Aaron door hebben dat Art en Life versmolten zijn — en dat dít de reden is waarom ze zo ongelukkig voelen in hun eigen land — breken ze de muren van bordkarton af.

Terug in Amerika werpt Dave de fake wereld van televisie finaal van zich af. En schrijft hij een boek over wat hij heeft meegemaakt.

Aanstaande maandag bespreek ik The Interview in een uitzending van OBA Live Filosofie waarin Dan Hassler-Forest te gast is. Presentatie: Wim Brands. Huisfilosoof: Ad Verbrugge.