Beiden vragen hem om hen tijdens die laatste fase te filmen: Gina in haar appartement in Mexico-Stad, Danniel in een Nederlands restaurant waar hij zich thuis voelt. Wat zijn de verhalen die ze willen achterlaten?

Als filmmaker weet Danniel dat je de kijker een ontknoping moet meegeven. Hij houdt aan het begin van zijn relaas een foto van een jong kind voor de camera en onthult aan het eind waarom dat beeld cruciaal voor hem is. Gina brengt de liefde van haar leven ter sprake – en dat is niet Diego’s vader. 

Gutiérrez visualiseert de tocht die beiden afleggen als een bootreis naar Antarctica. Het continent dat geen spoor kent van menselijk ingrijpen, is slechts te bereiken via woeste wateren. De regisseur maakt de tocht mee en observeert: “Ik heb het gevoel dat ik twee brandende kaarsen aan het filmen ben, en ze vragen mij door te gaan zelfs wanneer de vlam dooft.”