'Ik heb mijn thuis gevonden'

In Spiegeldromen zien we hoe Wesley een vogel tekent terwijl hij in de klas zit. Hij heeft geen oog voor de lerares of voor de draaiende camera. Met een half oor luistert hij mee, maar zijn blik is op het papier en zijn pen gericht.

'Die scene vonden mijn klasgenoten heel grappig', vertelt Wesley nu, ruim een jaar na de opnames. 'Ik sta bekend als de jongen die altijd tijdens de lessen tekent. In het eerste jaar nog in mijn schoolboeken, maar dat mocht al snel niet meer.' Tekenen is nog steeds een grote hobby van Wesley. 'Mijn kamer ligt helemaal vol met schetsen. Als ik teken, kom ik tot rust.' 

Rust vinden, dat was een van zijn dromen tijdens het opnemen van Spiegeldromen. In de documentaire vertelde Wesley al over zijn moeder, met wie hij sinds twee jaar geen contact meer had. Wesley woonde een tijd bij haar, maar dat ging niet goed. Ze begrepen elkaar slecht en hadden daardoor vaak woordenwisselingen.

Met uiteindelijk de verhuizing naar zijn vader als gevolg. 'Het zorgde voor veel verdriet en stress. Mijn droom was dat alles goed kwam. Dat ik geluk zou vinden en niet meer zou stressen om van alles. Ik wilde gewoon niet meer zo veel aan mijn hoofd hebben.'

Gelukkig gaat het inmiddels veel beter met Wesley. 'Bij mijn vader heb ik eindelijk een plekje gevonden, een thuis. Ik heb een heel sterke band met hem.' Met zijn moeder heeft Wesley nog altijd geen contact. 'Dat is op dit moment het beste. Ik heb rust nodig', vertelt hij. Maar contact in de toekomst sluit hij niet uit. 'Ze blijft natuurlijk wel mijn moeder. Ik mag haar wel en ik wil haar ooit weer zien.'

Ook Mylène zat tijdens de opnames van Spiegeldromen door een moeilijke thuissituatie niet lekker in haar fel. Haar ouders waren net uit elkaar en ze zorgde veel voor haar zusje met PDD-NOS. Samen woonden ze bij hun vader en met haar moeder had Mylène nauwelijks nog contact. Inmiddels heeft de onrust thuis plaatsgemaakt voor meer veiligheid en stabiliteit. Ze hoeft de zorg voor haar zusje niet meer op zich te nemen.

Helemaal zorgeloos is Mylènes leven helaas nog niet. Ongeveer twee maanden geleden kwam ze erachter dat haar moeder ongeneeslijk ziek is. 'Toen ik hoorde van de kanker schrok ik heel erg. Maar ik besefte ook snel dat we er niets aan kunnen doen. Ik probeer het dus maar te accepteren.' Mylène ziet haar moeder ongeveer een keer per maand. Dat is niet vaak, dat weet ze. 'Maar we hebben daar samen voor gekozen. Ik sta er achter.'

Gelukkig zijn er ook positieve veranderingen in haar leven sinds de opnames. Mylène heeft vorig jaar het Rijzert, de school voor praktijkonderwijs, afgerond en volgt nu een werk/leertraject. Iedere woensdag gaat ze naar school en de rest van de week staat ze als klassenassistent voor groep 1 en 2. 'Dat is wel even wat anders dan de droombaan waarover ik vertelde in Spiegeldromen. Toen wilde ik nog een eigen hondenoppasbedrijf beginnen, maar de weg daar naartoe bleek te moeilijk. Gelukkig vind ik deze opleiding fantastisch. Het liefst word ik later conciërge of klassenassistent.'

Ook Wesley is klaar op het Rijzert. Hij werkt vijf dagen per week in de keuken van Café De Unie in Den Bosch. Hij doet daar de afwas en mag vaak meehelpen met de voorbereidende werkzaamheden van de gerechten. In Spiegeldromen zie je hem al op school in de keuken aan het werk. 'Ik vind koken heel leuk, maar of ik er uiteindelijk ook echt mijn werk van wil maken, weet ik nog niet. Ik ben nog aan het ontdekken wat mijn droombaan is.'

In de documentaire is te zien hoe een lerares twee lege witte vellen papier aan de leerlingen uitdeelt. Ze vraagt de jongeren het ene vel glad te houden en het andere te verkreukelen. 'Je wordt geboren als glad papiertje, maar elke keer als er iets gebeurt komt er een kreukel bij. Ze blijven altijd zichtbaar, maar kunnen ook meer worden rechtgestreken', legt ze uit. 'Destijds verfrommelde ik mijn blad tot een prop', vertelt Wesley. 'Nu wordt ‘ie steeds een beetje meer zoals ‘ie eerst was.'