Wille Hyvönen (28) heeft in zijn leven nog nooit echte tegenslag gehad en beschouwt zichzelf als een uitzonderlijk gelukkig mens. Hij denkt zelfs te kunnen bewijzen dat professionele life coaches hem op dit gebied niets meer kunnen leren. Voor zijn film besluit hij deel te gaan nemen aan hun trainingen. Dan moet hij onverwacht zijn doelstelling aanpassen.
De grote toename van workshops en trainingen gericht op persoonlijke groei en ontwikkeling in zijn land is voor de jonge Finse regisseur Wille Hyvönen reden om na te gaan waar de behoefte vandaan komt om alsmaar gelukkiger te willen worden. Hij werpt zich daartoe geheel onbevangen en vol overgave in de armen van twee life coaches.
Tot datgene gebeurt wat Wille voor ondenkbaar had gehouden. Als zijn vriendin Sirii naar Londen verhuist voor haar studie stort zijn wereld in. Hij wordt angstig en depressief. “Ik wist niet dat ik dit in me had!” Hij kan niet accepteren dat het leven niet altijd even mooi is en zich vastklampend aan zijn coaches gaat hij wanhopig op zoek naar houvast.
Sirii: “Je kan niet altijd gelukkig zijn. Je wordt ongelukkig als je steeds alleen maar gelukkig wilt zijn.”
Moet je een ander persoon willen worden om gelukkig te zijn. Met zijn beste vriend en dichter Janne, die zijn hele leven al kampt met zware depressies, praat Wille over diens verhouding tot geluk. “Ik vind het fucking veel beter om me klote en kapot te voelen, of bedroefd en stinkend, als ik op dat moment echt zo ben en niet te gaan doen of ik iets anders ben.”
Ook Wille’s vader Martti is stellig: “Neem het leven zoals het komt. Geen bovennatuurlijke ervaringen of belevenissen. Een gewoon, gelukkig leven.”
En Wille? Lukt het hem het eeuwigdurend geluk te vinden? Vindt hij het in het boeddhisme? Of zal hij moeten leren accepteren dat het niet erg is om af en toe ongelukkig te zijn?