De Muze van Moria

Zeventien jaar is de Afghaanse vluchtelinge Parwana Amiri. Bijna tweeënhalf jaar leeft ze met haar familie in Griekse vluchtelingenkampen, eerst in Moria, nu in Ritsona. Wat haar overkomt probeert ze te begrijpen door te schrijven. Dichten helpt haar om stoom af te blazen van de dagelijkse druk in het kamp. Parwana werd door haar gedichten wereldwijd bekend als een van de gezichten van Moria en later Ritsona. In de door Nicolia Apostolou geregisseerde videobrief De Muze van Moria draagt ze haar gedichten voor en vertelt haar verhaal. Zelfbewust en vastbesloten te ontsnappen aan de onverschilligheid die zij als jonge vluchtelinge om zich heen ziet.

Ze deelt haar gedichten met haar lotgenoten, meisjes zoals zij, die ze ermee motiveert, mobiliseert om op te komen voor hun rechten. Zo werd ze mede door haar berichten op sociale media internationaal bekend als een van de gezichten van de protesten tegen de uitzichtloze greep waarin het Europese migratiebeleid de vluchtelingen in de Griekse kampen houdt. Het leverde haar bedreigingen op. En de asielaanvragen van haar en haar familie worden door haar activisme eindeloos vertraagd. Nu is zij voor het eerst sinds de vlucht met haar familie van Afghanistan naar Europa buiten de hekken van het kamp.

Wat betekent het grote, dagelijkse nieuws voor mensen in de praktijk? Filmmakers van over de hele wereld vertellen in een minuut of tien hoe een belangrijke mondiale ontwikkeling haar of hem persoonlijk raakt. Als een videobrief over crises en hoop van de maker aan de kijker. De videobrieven zijn korte actuele documentaires van HUMAN en Deep Focus Webdocs voor NPO 2, NPO 2 Extra en NPO Start.